Διαλειμμα Ακροβασιας

 Η τελετή λήξης της φαντασίας, έρχεται να θάψει τα αποκυήματά της κάτω από κάθε πετσοκομμένη τσόντα που έχει τοποθετηθεί άτσαλα πάνω στη ζελατίνα. Το επισφαλές των αισθητικών μας στοχασμών, μας κάνει να θέλουμε να ενδυθούμε κάτι πιο συνηθισμένο για να μην ξεχωρίζουμε όπως ένα παλιωμένο φύκι στον αφρό της θάλασσας, φοβούμενοι ότι το κύμα της μπορεί να μας ξεράσει, να μας αναγνωρίσει ως μία φύση παρασιτική και να μας ξεβγάλει για να καούμε στον ήλιο της διαφορετικότητας. Οδυνηρή η ανάδυση της διαφορετικότητας ως μιας μορφής έκκρισης των σιελογόνων αδένων του ατόμου κι όποιος τη γεύτηκε νιώθει ήδη τους κάλυκές του, μουδιασμένους και ταλαιπωρημένους από την την αηδιαστικά έντονη αίσθηση του ρατσισμού, που τον μπουκώνουν με το ζόρι. Ποιος όμως μπορεί να σταματήσει αυτή τη «σιελόρροια» της διαφοράς, που μεταφράζεται σε διαφθορά από τον ξενιστή οργανισμό που φιλοξενεί το παράσιτο, όταν πρόκειται για ένα μεστωμένο μείγμα ιδεών που του επιβάλλει το στομάχι του; Μονάχα εκείνος που η πνευματική του εμβέλεια, υπάκουγε σ ένα ψίθυρο μη υποταγής, μονάχα εκείνος που απλώς αναζητούσε ένα διαφορετικό βήμα για να εκθέσει τον εαυτό του προσωρινά στο βωμό μιας θελκτικής ιδεολογίας που ποτέ δεν επεδίωξε να γίνει πράξη ούτε καν για τον ίδιο του τον εαυτό, μονάχα εκείνος που κατάπινε το ρατσισμό που τον πότιζαν κι η διαφορετικότητα του δεν ήταν αρκετά οχυρωμένη κι επέτρεπε στο φαρμάκι να επιδράσει η δηλητηριώδης υφή του.

Ο κόσμος εξαντλεί τη νομιζόμενη διάνοιά του για να ισχυροποιεί την εγωιστική θεωρία του πως όλα ξεκίνησαν από εκείνον και μετά και κατά τη διάρκεια της ζωής του διογκώνει ένα στείρο μιμητισμό που για να ανακουφίζεται ονομάζει προσωπικότητα. Οτιδήποτε πέρα από αυτό τον τόσο καλά ενσωματωμένο και αφομοιωμένο από το κοινωνικό σύνολο οργανισμό, φαντάζει ως ακροβατισμός. Ακροβατισμός, αδιαπίστωτος, μετέωρος και κατά συνέπεια προκλητικός και παθογόνος. Η ζωηράδα, η αναζήτηση της γνήσιας ομορφιάς κι όχι εκείνης που προσφέρεται και σχεδόν επιβάλλεται, μια στάση στο “Δ” του ποταμού για μια ενσυνείδητη απόφαση του αν αξίζει να ακολουθήσεις το ρεύμα ή να αλλάξεις πορεία όσο είναι καιρός, η ενσάρκωση χιλιάδων φωνών της φαντασίας και η απόπειρα περάτωσης ιδεών, που δεν συνάδουν απαραίτητα μ' εκείνες τις επίπλαστες της μάζας, η ανάγκη για τη ζωή, τον έρωτα, τη δημιουργία που έρχονται μαγικώ τω τρόπω να πάρουν σάρκα και οστά για να βιωθούν στο απόλυτο της έννοιας και της ουσίας τους κι όχι τετριμμένα, ανιαρά κι επιφανειακά, με την τόση ρηχότητα που πηγάζει από τα πρότυπα μιας καπιταλιστικής κερδοσκοπικής κοινωνίας, που μέχρι κι εκεί αφήνει τ' αποφάγια της, αλλά και η αναγνώριση και η τέρψη αξιών που οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει, ή έχουν καταπατήσει στο βωμό της προσωπικής τους ανάδυσης, έρχονται να θεωρηθούν ακροβατισμός.

Όχι η προσέγγιση της τελειότητας δεν πάει ούτε ειδωλολατρικά, για τον άνθρωπο που υπάρχει, ούτε χριστιανικά για τον άνθρωπο δηλαδή που δεν υπάρχει, ούτε μοιρολατρικά, για την ανώτερη δύναμη που καθορίζει τη ζωή του ανθρώπου που υπάρχει. Σε τίποτα από αυτά επί της ουσίας δεν δεν υπάρχει ο άνθρωπος ως άτομο, ως ανεξάρτητο ον που να αναπνέει τον ατμό της επαναστατικότητας του, παρά μόνο η θεοποίηση. Η θεοποίηση που αυτόματα σχεδόν λογίζεται ως μία δύναμη ικανή να μειώσει την πρωτοβουλία, την ευθυκρισία, την ελευθερία του ανθρώπου και που έρχεται να ισοπεδώσει την όποια διαφορά μεταξύ των και να τους τσουβαλιάσει μονότονα σ' ένα μόνο είδος. Η προσέγγιση της τελειότητας, είναι μια ιεροτελεστία, μια επίπονη και άβολη διαδικασία στην οποία το άτομο πρέπει να μπαίνει καθημερινά και να μην εφησυχάζει αποδίδοντάς την κάπου αλλού.

Επομένως ναι, ενδεχομένως να πρόκειται για ακροβατισμό, όμως ενσυνείδητο και ανδρωμένο, αφού διαλέγεις ένα δρόμο φύσει διαφορετικό από εκείνο που δημιουργείται μποτιλιάρισμα συνήθειας, από τον οποίο μπορεί και να εκτροχιαστείς. Το σχοινί μπορεί να μην είναι ασφαλές και σίγουρο, όμως είναι κι αυτό μια επιλογή. Ούτως η άλλως δεν μιλάμε για διαφορά που να αγγίζει τον υπερρεαλισμό. Ανάμεσα στο δρόμο της πίστης και της κριτικής υπάρχει ο δρόμος της λογικής. Η λογική όμως φλερτάρει πολύ περισσότερο με την κριτική, αφού η πίστη γεννάται σ' αυτά που δεν μπορεί να εξηγήσει.

Η γενικότητα των όρων για την πίστη, σε ειδωλολατρία, χριστιανισμό και μοιρολατρία, δεν έχει να κάνει παρά μόνο με την ευρύτερη ομάδα στη οποία εντάσσεται το σύνολο των ανθρώπων. Η πίστη φυσικά δεν περιορίζεται εκεί, η πίστη, ανάγεται σε μεγάλο βαθμό στην ύλη και υψώνεται στο τετράγωνο στα πρότυπα. Η παρασιτική λειτουργία του ασυμβίβαστου ανθρώπου, έρχεται να φανεί εκεί που διανύει τη διαδικασία του υποβιβασμού τους με στόχο να τα μηδενίσει. Η άχρωμη και απαράλλακτη ομοιότητα ενός αριθμού ανθρώπων, που μόνο μετρήσιμοι είναι, ετερόφωτοι, πλήρως εξαρτημένοι και δεν γνωρίζουν τη γοητεία του αυθύπαρκτου, δεν μπορεί παρά να το ερμηνεύσει όλο αυτό σε θράσος και επικίνδυνη τόλμη που μπαίνει αυτιστικά στο περιθώριο.

Ο αφορισμός και οι προκρούστειες μέθοδοι, απότοκο μιας φενάκη αμαρτίας που ενοχοποιεί αυτόν που ζει και δεν επιλέγει την παθητικότητα του ύπνου, δίνει αξία και χορταίνει την αίσθηση της παραίτησης των ανθρώπων. Ουσιαστικά αυτοί οι «Πρωτόπλαστοι» και ευλαβείς, εξαντλούν την ενεργητικότητα και ξετυλίγουν την προσωπικότητά τους για να κόψουν τα κεφάλια που εξέχουν και λιποτακτούν από τα δεδομένα. Η νίκη ανάγεται σε χυδαιότητα, καθώς νικητής, ονομάζεται εκείνος που συμμορφώνεται και μ' αυτό τον τρόπο μένει ικανοποιημένος από τον εαυτό του.

Διαλέγεις λοιπόν αν θέλεις να είσαι ένας «χαμένος ακροβάτης», με ποδοπατημένη τη διάψευση της επίκτητης φύσης που θα έπρεπε να έχεις, ή να γίνεις κι εσύ μια τσόντα σε μία κακόγουστη σύνθεση ενός ομοιογενούς μίγματος. Η διατήρηση της ακεραιότητάς σου θα φανεί στη ζύμωση και στην άνωση…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.