«Μεμνησο οτι ανθρωπος ει»

Ο Φίλιππος ο Β’ ο βασιλιάς της Μακεδονίας έβαζε κάθε μέρα ένα δούλο να του υπενθυμίζει τη φράση «Μέμνησο ότι άνθρωπος ει». Μπορεί να ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Χανόμαστε κάθε μέρα στις τόσες ιδιότητές μας που ξεχνάμε ότι πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Ξεχνάμε τη μόνη συνθήκη που είναι ικανή να μας καταστήσει πολίτες του κόσμου. Ανοιγόμαστε στον κόσμο ανοχύρωτοι και έτσι θεριεύουμε.
 
Αν η αρχαία ελληνική σκέψη έβαλε στο επίκεντρο τον άνθρωπο και ακολούθησε με την Αναγέννηση ολόκληρη η Ευρώπη τότε μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι στο διάβα των αιώνων κάτι πήγε στραβά, κάτι ξεχάσαμε, κάτι σημαντικό χάσαμε στην πορεία. Φίλαυτα επιμένουμε να θεωρούμε την ήπειρο που κατοικούμε ως λίκνο και «ναυαρχίδα» του πολιτισμού. Και αν η Ευρώπη ετυμολογικά ορίζεται ως ανοιχτομάτα μάλλον οι πολίτες της, κυβερνώντες και μη, μόνο ως εξαιρετικά κοντόφθαλμοι μπορούν να χαρακτηριστούν. Κλείνουν επιδεικτικά τα μάτια στον ανθρώπινο πόνο. Χρησιμοποιούν ως όπλο τον φόβο, αρχέγονο ανακλαστικό που αδρανοποιεί και τους πλέον ατίθασους. Κρύβουν την απροθυμία τους να αναλάβουν δράση πίσω από Συμβούλια, υπηρεσίες εξωτερικής πολιτικής και διπλωματικές πρωτοβουλίες.
 
Στο μεταξύ στα θαλάσσια σύνορα της πνίγονται άνθρωποι. Παιδιά, μανάδες, πατεράδες που αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους για να βρουν ένα μέλλον πιο φωτεινό από το σκοτάδι του πολέμου. Καταφέρνουμε με την αδιαφορία μας να κάνουμε ότι δεν κατάφεραν να κάνουν οι σφαίρες που τους κυνηγούσαν, όταν έφευγαν από την πατρίδα τους.
 
Νταλκαδιάζουμε με Καζαντζίδη και «τις φάμπρικες της Γερμανίας» αδυνατώντας να μάθουμε από την Ιστορία. Νωχελικά και πειθήνια παρακολουθούμε τα ναυάγια και μετράμε απώλειες. Γράφουμε στα κατάστιχα ονόματα παράξενα και ξένα προς την «ένδοξη» μακραίωνη παράδοσή μας. Σταυροκοπιόμαστε από ανακούφιση που όλα αυτά αφορούν χώρες που μόνο από γεωγραφικό ενδιαφέρον ξέρουμε κατά που πέφτουν.
 
Δεν λέω, ίσως κάποτε μεγαλώσουμε κι εμείς. Ίσως τότε, που θα πάψει να «βράζει το αίμα μας», αποσυρθούμε από τη δημόσια γκρίνια και εξαντλήσουμε τις ευαισθησίες μας στα παιδιά και τη σύντροφό μας. Ίσως να ‘μαστε τυχεροί και ο δρόμος της ζωής δεν μας βγάλει μακριά από εκεί που αγαπάμε. Ίσως ο δρόμος της ζωής μας βγάλει κάπου που δεν θα γεμίζουμε τις πλατείες για να λιαζόμαστε. Ίσως κι αυτοί που τώρα μετρούν τον φόβο σε τηλεθεάσεις μάθουν να υπολογίζουν και τη ζώσα πραγματικότητα. Ίσως και εμείς κάποτε να ξεκινάμε τις ιστορίες μας με το «Μέμνησο ότι άνθρωπος ει»… 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.