Η συνθηκη του θανατου ειναι η ιντριγκα που κοκκινιζει ποιοτικοτερα τις μερες μας

Έστειλες το μήνυμα από το πουθενά κι έμεινα να σκέφτομαι…

Μου ζήτησες πασχαλινή ιστορία και μπλόκαρα. Άρχισαν να έρχονται μπροστά μου στιγμές ζωής σαν έγχρωμες φωτοτυπίες που με τα δάχτυλα προσπερνούσα στα γρήγορα αποφεύγοντας να σταματήσω σε κάποια μη τυχόν και ξεχαστώ εκεί. Μερικές φορές οι αναμνήσεις δε βοηθούν και αναγκάζομαι να επιστρατεύσω παροντικές λέξεις. Τι να πω, όμως, για τη γιορτή; Τι να πω για κάτι που επιβεβλημένα προγραμματίζει τις λειτουργικές σιωπές της Εβδομάδας των Παθών και τερματίζει με την εγγυημένη Ανάσταση της Κυριακής.

Γρήγορα μου ‘ρχεται να σου πω ότι καλό κι αυτό, εάν με την λατρεία και τον τύπο εξασκείται η ηθικότητα, εξαιρετικά καλό και χρήσιμο θα έλεγα ότι είναι. Αλλά γίνεται; Σ’ αυτήν την υγρή πόλη που ακόμη δεν παραδόθηκε στην άνοιξη, όντως αυτήν την εβδομάδα θα στρογγυλέψουν γωνίες, θα μαλακώσουν ψυχές, θα χαλαρώσουν αγωνίες και θα παραδοθούμε όλοι εύπιστα στη ζωή ξανά; Ακόμη, βρίσκει πια κανείς ανάσταση, κι αν τη βρίσκει που είναι, μέσα του, έξω του, τη μοιράζεται, πώς φαίνεται ο αναστημένος εαυτός του και γιατί δεν κυκλοφορεί ανάμεσά μας; Δεν μπορεί, τόσα χρόνια θρησκευόμενη κάπου θα τον συναντούσα, ένα φως θα τον περιέλουζε και με μια γλυκιά αφηρημάδα μέσα στην αθωότητά του θα έδειχνε τα κατηγορήματα του αναστημένου και σε μένα.

Θα νομίζεις πως είμαι απογοητευμένη, αλλά όχι. Δεν είμαι τουλάχιστον με την έννοια που συνηθίζεται η χρήση της απογοήτευσης. Όμως, σου παραδέχομαι πως ναι, έχει φύγει η γοητεία, αυτό συμβαίνει, γιατί αυτό άλλωστε λέει και η λέξη. Αλλά, όσο ακόμα ο Απρίλης απειλεί με προσδοκίες αγκαλιάς, συγχώρεσης, φιλιών και μοιράσματος, τόσο δυναμώνει η παραχώρηση στην ελπίδα.

Ακόμη ένα Πάσχα, μία ακόμη Ανάσταση και ίσως, πολλά «ίσως» και άλλα τόσα «μακάρι». Με βρίσκεις απροετοίμαστη Τζένη και τελευταία οι ελάχιστες κανονικότητες στις οποίες ενδίδω λειτουργούν ανισότιμα μπρος στο αναμενόμενο του λέγειν και στο ανακόλουθο πρακτικό προηγούμενο της συγκεκριμένης γιορτής. Φυσικά θα γιορτάσουμε την Ανάσταση, περισσότερο ή λιγότερο πιστοί θα επαναδιαπιστώσουμε όλοι την ισότητά μας έναντι του φθαρτού και του πεπερασμένου. Εγώ εδώ βρίσκω το λόγο της γιορτής. Ακριβώς στο σημείο αυτό ησυχάζω. Εκπαιδευμένη όπως όλοι στη χρόνια αντιμετώπιση του φόβου που φέρνει το τέλος, έχω κάθε λόγο να ζω, να αγαπώ, να συνεχίζω. Η συνθήκη του θανάτου είναι η ίντριγκα που κοκκινίζει ποιοτικότερα τις μέρες μου, αποδυναμώνει τις περαστικές μου λύπες και εξαγριώνει τις χαρές. Γιατί την Κυριακή θα μου πεις: «Χριστός Ανέστη» κι εγώ όπως συνηθίζεται θα σου απαντήσω: «Αληθώς ο Κύριος! – Αυτός! Οι υπόλοιποι; Οι κάποτε κοντινοί, οι τώρα μακρινοί, οι προσεχώς ελκυστικοί, οι πάντα υπάρχοντες πλησίοι, εμείς;

Μετανεωτερικά εντελώς σου εύχομαι Καλό Πάσχα!

*Η συμπολίτισσα Μαρία Μαλαμίδου συνηθίζει και να διαβάζει και να γράφει. Γνωρίζοντας τους εκτενείς σιωπηλούς περιπάτους της στις λευκές σελίδες του κόσμου της δικής γραφής, της ζητήσαμε να μας δωρίσει λίγες από τις λέξεις της για την Ανάσταση. «Δώρο ασημένιο ποίημα» που λέει λοιπόν και ο ποιητής…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.