Επουσιωδης συνομιλια

Με επισκέφτηκε προχθές, το απόγευμα, στο γραφείο μου ο ηλικιωμένος συμπατριώτης μου, ο κυρ Αντρέας και χωρίς να το θέλω με απέσπασε από προβληματισμούς σε δικά μου θέματα.
Πρώτα  αναφέρθηκε στην εργασιακή δυσκολία του  γιου του, μετά από την άδικη απόλυσή του προ πενταετίας, την ακούραστη δική του προσπάθεια να αποκαταστήσει τον μονάκριβο γιο του και τη μεγάλη  απογοήτευση  που έχει δεχτεί  μέχρι σήμερα από πολιτικά πρόσωπα.

Τον παρατηρούσα καθώς μου μιλούσε. Είχε όψη ωχρή και τα μάτια του λίγουγρά με κάποια σκληράδα. Ήμουν σίγουρος για την επαναλαμβανόμενη αϋπνία του, εξαιτίας του συνεχούς και αθεράπευτου άγχους που τον κατείχε.
Επειδή και άλλη φορά μου τα είχε αναφέρει και αδυνατούσα κατά κάποιο τρόπο να τον βοηθήσω, το μυαλό μου συνεχώς έφευγε σ΄ άλλα θέματα που με απασχολούσαν.
Έτσι την ώρα που μου μιλούσε, θυμήθηκα αυτό που είχα διαβάσει τελευταία για μια  φυλή αυτοχθόνων του Αμαζονίου, η οποία ζει και σκέφτεται μόνο το παρόν και είναι αδιάφορη για τον παρελθόντα ή μέλλοντα χρόνο.

Όμως, στάθηκα επιφυλακτικός και δεν ανέφερα στο συνομιλητή μου οτιδήποτε σχετικό, φοβούμενος μήπως του προκαλέσω απρόβλεπτη διαταραχή αγχώδους αιτιολογίας, με συνέπεια κάποια παρεξήγηση και ένταση στη μεταξύ μας σχέση.

Κάποια στιγμή έστρεψα τη συζήτηση σε άλλο σημείο ενδιαφέροντος. Και υπέβαλα ερωτήσεις στον συνομιλητή μου, που αφορούσαν την πρόσφατη δημοτική εκλογική αναμέτρηση. Τον θεωρούσα δε αρκετά έμπειρο στα τοπικά δημοτικά και ενεργό πολίτη. 

Αυτός, πρώτα χαμογέλασε ολίγον ειρωνικά, σαν να κατάλαβε την  υπεκφυγή  μου και απάντησε στην ερώτησή μου για το ποιον  θεωρεί   καλύτερο δήμαρχο την τελευταία εικοσαετία, λέγοντας:

«Ο Παπαγιαννόπουλος ήταν ο πιο δραστήριος. Κάθε πρωί αχάραγα αυτός διέσχιζε με το ποδήλατό του την πόλη και εντόπιζε τα προβλήματα. Δεν τον είχα ψηφίσει ποτέ μου, ήταν με το αντίθετο κόμμα. Όμως, δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός ότι μου έστειλε ανθοδέσμη όταν κάποτε νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο για την καρδιά μου!».

Στη συνέχεια, παρά τα ερωτηματικά που μου δημιουργήθηκαν και  προκειμένου να κεντρίσω μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη συζήτησή μας, του εκμυστηρεύτηκα τον δικό μου προβληματισμό, ότι μου ήταν αδύνατο να ερμηνεύσω το λόγο που απουσίαζα εντελώς από τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές.

Ακόμη, του εξηγήθηκα ότι, παρά τις μεγάλες απογοητεύσεις και τις διαψεύσεις, δεν μπορούσα να αποβάλω την εμπιστοσύνη μου σ’ αυτόν τον κοινωνικό θεσμό, που είναι βγαλμένος από τα βάθη της ιστορίας.
Όμως φευ, την ίδια στιγμή, το σκουλήκι της αμφισβήτησης και των αμφίσημων συναισθημάτων με έτρωγε σιωπηλά. «Ποιες είναι οι εμπειρίες μου από το παρελθόν  που επιβεβαιώνουν αυτήν την εξιδανικευμένη άποψη της πραγματικότητας;» σκεφτόμουνα και σχεδόν δεν έβρισκα καμιά.

Όλα τα πρόσωπα δημάρχων, που παρήλαυναν στην οθόνη του μυαλού μου, είχαν κάτι, χωρίς υπερβολή, που ταίριαζε στη ρήση «το μεγαλείο και το γελοίο απέχουν μόνο ένα σκαλοπάτι». Και συνόδευε τις εικόνες κάποια  αποστροφή, που έμοιαζε με το αίσθημα που προκαλεί η επαφή μας με κάποιο βρόμικο ή μολυσμένο χώρο.

Ο συνομιλητής μου είχε ύφος πολύ σοβαρό, τόσο που αισθάνθηκα προς στιγμήν ότι θα μπορούσε να προσεγγίσει και να επικοινωνήσει επιτυχώς με τη συναισθηματική μου εμπλοκή   και τις εσωτερικές αντιφάσεις σ΄αυτό το ζήτημα.

Και τότε μου είπε : «Ο κοινός μας φίλος και συμπατριώτης, Θόδωρος, μου ζήτησε να υποστηρίξω τον εν αποστρατεία ευρισκόμενο αντιστράτηγο Κόγκα, καθώς θεωρεί  το βιογραφικό του πλούσιο σε προσόντα και κοινωνική προσφορά.

Αλλά, φίλε μου, του αντέτεινα, παρότι θεωρώ το βιογραφικό του κυρίου αυτού πλούσιο σε αργομισθίες στο δημόσιο, θα μπορούσες να μου το πεις λίγο νωρίτερα και  να μην έχω δεσμευτεί σε κάποιον άλλον υποψήφιο».

«Τελικά τι έκανες;» τον ρώτησα με απορία.«Σκέφτηκα αρκετά, γιατί έχω μεγάλη υποχρέωση στον Θόδωρο και είπαστη γυναίκα μου να ψηφίσει τον φίλο του. Όμως, εγώ ψήφισα τον άλλο συνδυασμό, γιατί ήταν υποψήφιος ο ουρολόγος γιατρός μου», μου είπε με παρρησία και χωρίς να τον απασχολεί κάτι άλλο, όπως αυτό που βασάνιζε το δικό μου μυαλό.

Η συζήτηση έκλεισε, χωρίς εν τέλει να καταλάβω την βαθύτερη πρόθεση των λεγομένων του κυρ Ανδρέα. Διαισθανόμουν ότι άλλα ήθελε να μου πει και  ότι με επιμέλειατο είχε αποφύγει.

Παρόλα αυτά, πρότεινα σ’ αυτόν να εξετάσει το ενδεχόμενο κάποιων διαδρομών του προς το παρακείμενο δάσος του Υμηττού, προκειμένου να περιορίσει κατά  το δυνατό το άγχος και τις  απαισιόδοξες σκέψεις του για το εργασιακό μέλλον του γιουτου  και τα άλλα προσωπικά του θέματα.

Στο διπλανό διαμέρισμα ακουγόταν η μουσική του Χατζιδάκι  «…μαύρο γάλα, μαύρο μέλι ήπιε κείνο το πρωί….», ενώ ο φίλος ήδη χανόταν μες στο σκοτάδι του νυχτερινού δρόμου.

*Ο Άγγελος Ευθ. Αγγελόπουλος αρθρογραφεί και γράφει συνήθως  «μικρές ιστορίες», που φιλοξενούνται σε αθηναϊκές εφημερίδες, blogs και  ηλεκτρονικά περιοδικά. Μέχρι πρότινος υπέγραφε με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Νίκος Μπακιός.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.