«Εκεινο το καλοκαιρι…»

Εκείνο το καλοκαίρι το πέρασα εν τέλει στη Σαλονίκη. Όχι, όχι, δεν το είχα στα σχέδια αλλά έτσι τα θέλησε η ζωή. Ούτε το λιοπύρι της πόλης άντεχα ούτε και την καταθλιπτική της άπνοια. Κάθε μου βόλτα συνοδευόταν από τον Ντορ, τον μόνο μου σύμμαχο κι ας ήταν λαμπραντόρ. Εκείνος δεν ήθελε ούτε λούσα και καλοπέραση στη Μύκονο ούτε υπερατλαντικά ταξίδια στην Ίμπιζα.
 
—Λοιπόν, παίδες, φέτος θα πάμε στο νησί των ανέμων. Όλοι της σειράς μας πήγαν κι εμείς ακόμα μετράμε τα φραγκοδίφραγκα για τη Σκιάθο, αναφώνησε ο αλαφροΐσκιωτος Παύλος αποφασιστικά.
—Απαπαπα, ποια Μύκονο, Παυλάκο μου; τσίριξε η Μάγδα. Εγώ προτείνω την ωραία μας Χαλκιδικούλα. Τόσες παραλίες έχουμε, βρε παιδιά. Και μόνο στην ιδέα ότι θα λιάζομαι εγώ και η κορμάρα μου με κάνει να μην έχω μυαλό για τίποτα. Εχθές μου έκανε παρατήρηση ο διευθυντής τρεις φορές, επειδή χάζευα στο ίντερνετ την παραλία στις Σπαθιές. Κι έχουν, βρε παιδιά, μια παραλία άλλο πράμα. Η αμμουδιά είναι χρυσή και λεπτή. Βάζεις το πόδι σου και βουλιάζει. Ααααχ! Για να μην πιάσω τα γαλάζια νερά της θάλασσας που μόνο γαλάζια δεν είναι. Σου πέφτει το μαγιό και το βρίσκεις στο τσακ μπαμ, που λέει ο λόγος.
 
Για να είμαι ειλικρινής, η Μάγδα με την περιγραφή της με έκανε να τη σκέφτομαι κι εγώ τη Χαλκιδική. Ειλικρινά δεν υπολείπεται σε τίποτα από τα υπόλοιπα παραθεριστικά μέρη της Ελλαδίτσας μας. Ντάξει, μπορεί να μην έχει λευκά σπιτάκια με μπλε σκεπές αλλά έχει τόσες απόκρημνες παραλίες που μάτι ανθρώπου δεν τις έχει δει. Είχαμε πάει σε μερικές από δαύτες με την οικογένειά μου στα μικράτα μου. Η Χαλκιδική θα ήταν η ιδανική επιλογή.
 
—Ποια Ελλαδίτσα, βρε παιδιά; Αφήστε τις Χαλκιδικές και τις Μυκόνους. Φανταστείτε μας μόνο να αράζουμε απάνω στις αιώρες και να πίνουμε δροσερά κοκτέιλ με τον καυτό ήλιο να μαυρίζει τα ιδρωμένα μας κορμιά, είπε η Θεανώ και ανασηκώθηκε. Τι θα λέγατε για Ίμπιζα;
 
Η αλήθεια είναι πως η Θεανώ με έπεισε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία για την επιλογή του τελικού προορισμού. Η Ίμπιζα είναι ιδανικό μέρος για ξεκούραση και χαλάρωση, ειδικά μετά από τόσο δύσκολη χρονιά. Φέτος η σχολική χρονιά ήταν απαιτητική, μιας και τα τμήματα της Β΄ γυμνασίου συγχωνεύτηκαν με αποτέλεσμα να πρέπει να παραδίδω Αρχαία σε 34 άτομα. Αναλογιζόμουν τα μοναδικά τοπία που θα ήταν γεμάτα από φοίνικες και κακαόδεντρα και κάπου εκεί εγώ ξαπλωμένος με έναν χυμό καρύδας, όπως αυτός που έπιναν σε αυτές τις ανάρπαστες εκπομπές επιβίωσης στα νησιά της Καραϊβικής. Μωρέ ας με πετούσαν κι εμένα σε ένα από δαύτα τα νησιά και ας έτρεχα με το μαγιό μου χωρίς να έχω άλλες έννοιες.
 
—Ποια Ίμπιζα, ρε αδέρφια; Δεν είμαστε όλοι αρχισυντάκτες σε περιοδικό, απάντησε ο Σάββας και ανασήκωσε τα χέρια ψηλά. Κάποιοι είμαστε και απλοί θνητοί, λογιστές. Τι θα λέγατε να πάμε στη Θάσο; Ωραίο νησί, οικονομικό, ήσυχο και χωρίς τυπάδες που παριστάνουν τους βαρύμαγκες. Αφήστε που άμα δείτε τον Ποτό, θα ξετρελαθείτε. Στις μισές παραλίες είναι οικογένειες με τα παιδιά τους να τρώνε φρέσκο καρπουζάκι κομμένο σε φετούλες στα τάπερ. Στις άλλες μισές, παρέες Θασιτών που κάνουν βουτιές στο λιμάνι και αγωνίζονται για το ποιος θα κερδίσει την πρωτιά. Ούτε βραβείο ούτε χασούρα. Μόνο χαμόγελα!
 
Ο Σάββας δεν χρειάστηκε να πει παραπάνω για να με πείσει. Οι οικογενειακές παραλίες ήταν από τις αγαπημένες μου. Αυτό που με εκνεύριζε περισσότερο ήταν τα μπαλάκια του τένις που προσγειώνονταν κάθε λίγο και λιγάκι πάνω στην ξαπλώστρα μου. Αν ο προορισμός μας όμως ήταν η Θάσος δεν θα είχε ούτε μπαλάκια ούτε βαρύμαγκες. Πολύ βασικό. Άσε που και η διαδρομή δεν θα ήταν τόσο χρονοβόρα και θα μας έμενε και κανένα ευρουλάκι στην τσέπη.
 
—Μάλιστααα. Εντάξει; Τελείωσε το ονειροπόλο ταξίδι του καθενός; είπε βαριεστημένα η Αρετή και μάζεψε τα μαλλιά της σε αλογοουρά. Παιδιά, η λύση είναι μία. Κάμπινγκ στη Σαμοθράκη! Χαλαρό και πολύ πολύ προσιτό. Δεν είμαστε όλοι υπάλληλοι του καπιταλισμού. Ευτυχώς υπάρχουμε και οι αριστεροί. Το μόνο που θα σας αναφέρω είναι ότι δεν θα υπάρχουν πρίζες. Κανένα κινητό μας δεν θα λειτουργεί. Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ. Ούτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε ενοχλητικές κλήσεις και μηνύματα από διαφημιστικές εταιρείες. Θα γίνουμε ένα με τη φύση, ένα με τα έντομα που θα πετούν και θα κάθονται πάνω μας.Θα μου κάνει και καλό.
 
Αποχή απ’ όλα! Δεν ήθελα τίποτα πιο σύνθετο. Ούτε πιο απλό. Κουράστηκα τόσο πολύ με αυτούς τους πολύ λίγους αλλά εκνευριστικούς γονείς που φώναζαν και ωρύονταν ψάχνοντας τους λόγους που τα παιδιά τους δεν πήραν 20 στο τετράμηνο. Το μόνο που με τρόμαζε ήταν η άμεση επαφή με τα έντομα. Ε, δεν ήταν και το καλύτερό μου! Δεν θα με εμπόδιζε όμως να αρνηθώ.
 
—Σκεφτείτε να κολυμπάμε το βράδυ στα ζεστά νερά. Αχ! Τα νερά…ΤΑ ΝΕΡΑ!
—Εντάξει, Αρετή. Το καταλάβαμε, ενθουσιάστηκες με τα νερά, αποκρίθηκα.
—Τα νερά! Σπάσαν τα νερά!!!

Τελικά δεν πήγαμε πουθενά. Μια χαρά ήταν και η Σαλονίκη! Καλή παρέα να ’χεις και περνάει το καλοκαιράκι φίνα. Άσε που δεν είναι και λίγο αυτό που συνέβη. Γίναμε ξαφνικά όλοι θείοι ενός κατάξανθου εφταμηνίτικου άγγελου. Μωρέ ποια Ίμπιζα και ποια Μύκονος… Μαζί τους κι ας κάνω για πάντα διακοπές στη Σαλονίκη!
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.