Η νεα ελληνοτουρκικη κριση και οι υποβολεις της

1. Είναι δυνατόν μια χώρα που είναι τα τελευταία χρόνια σε μόνιμη κρίση και τα εθνικά της συμφέροντα εμπλέκονται άμεσα με τα συμφέροντα των πατρώνων και δανειστών της να έχει ανεξάρτητη εθνική πολιτική; Είναι τυχαίο ότι Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία είχαν υπαχθεί και οι δύο στα μνημόνια και θα τελούν υπό την εποπτεία της ΕΕ επί δεκαετίες, θα τελούν δηλαδή σε καθεστώς κηδεμονίας από τη Γαλλία, τη Γερμανία, κ.α. και σήμερα θέλουν, η Αθήνα και η Λευκωσία, να μας πείσουν ότι αποφασίζουν για τα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς υποβολείς; Είναι δυνατό, αντί να αποφασίζει η Αθήνα, το εθνικό κέντρο, να αποφασίζει η Λευκωσία, να σύρεται η Αθήνα από τις αποφάσεις της και να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η πολιτική της χώρας μας δεν υπαγορεύεται από ισχυρότερες χώρες όπως η Γαλλία που κηδεμονεύει την Κυπριακή Δημοκρατία και έχει συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή; Διότι στη Μεγαλόνησο συμβαίνουν περίεργα και αντιφατικά γεγονότα που απειλούν να σύρουν σε σύγκρουση την Ελλάδα με την Τουρκία. Ενώ ο πρόεδρος Αναστασιάδης διατείνεται ότι διακαής πόθος του είναι η επίλυση του Κυπριακού, παράλληλα επιμένει να διαχειρίζεται μόνος του το θέμα των ενεργειακών πηγών αποκλείοντας τους Τουρκοκύπριους με τους οποίους δέχεται και συνομιλεί για την επανένωση της Κύπρου! Και όλα αυτά ενώ οι πάντες, διεθνείς οργανισμοί και ισχυρά κράτη, όπως ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, υποστηρίζουν με δηλώσεις τους σε κάθε ευκαιρία τη δίκαιη μοιρασιά των ενεργειακών πόρων μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

2. Έγραφε πριν δύο χρόνια ο τέως ΥΠΕΞ της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Ρολάνδης σε ανοικτή του επιστολή προς τον πρόεδρο Αναστασιάδη για το θέμα αυτό: «Σήμερα, αγαπητέ μου πρόεδρε, έχουμε μπροστά μας το μεγάλο θέμα της αξιοποίησης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ. Από τότε που πρωτοξεκίνησα το θέμα το 1998, η Τουρκία απειλούσε και ο πρόεδρος Κληρίδης εκρατείτο ενήμερος για τις αντιδράσεις αυτές. Πιστεύαμε πως χρειαζόταν πολλή προσοχή και σύνεση στους χειρισμούς, γιατί οι ενδείξεις ήταν θετικές για μεγάλο υποθαλάσσιο πλούτο. Και όσο πιο μεγάλος είναι ο πλούτος τόσο πιο μεγάλος είναι ο κίνδυνος. Γνωρίζαμε καλά πως πολλές συγκρούσεις και πόλεμοι παγκόσμια οφείλονταν στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο….. . Εν όψει των ανωτέρω έκανα από το 2006 μια πρόταση για ένα δίκαιο διαμοιρασμό του πλούτου αυτού μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (είχα υπόψη μου 75-80% οι Ελληνοκύπριοι, 20-25% οι Τουρκοκύπριοι). Την πρόταση την επανέλαβα πολλές φορές αλλά και σε άρθρο μου στις 29 Μαρτίου 2017. Ο Τουρκοκύπριος «πρόεδρος» (το 2006) Ahmet Ali Talat επέδειξε ενδιαφέρον να συζητήσει την πρόταση. Μάλιστα είχε πει πως ήταν διατεθειμένος να προωθήσει το θέμα προς την Άγκυρα. Η δική μας πλευρά όμως δεν αντέδρασε. Τη δίκαιη κατανομή του υποθαλάσσιου πλούτου υποστήριξαν με δηλώσεις τους κατά καιρούς πολλές χώρες. Μεταξύ αυτών τον Μάιο του 2012 ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Herman Van Rompuy. Πολλές φορές οι Αμερικανοί, με τελευταίες δηλώσεις της πρέσβεως των ΗΠΑ Kathleen Doherty (8/5/17) η οποία αναφέρθηκε στο αέριο που μπορεί να “βοηθήσει τους Κυπρίους συνολικά”, όπως και του State Department (10/5/2017) πως το “αέριο πρέπει να διαμοιραστεί δίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης”. Επίσης ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Sergey Lavrov, ο οποίος στις 17/4/2013 δήλωσε: “Οποιαδήποτε εκμετάλλευση φυσικών πόρων πρέπει να στηρίζεται σε συναίνεση, ώστε όλοι οι Κύπριοι, χωρίς καμιά εξαίρεση να επωφεληθούν από τους πόρους αυτούς”… Πρόσεξε λοιπόν, φίλε πρόεδρε τους χειρισμούς σου. Μελέτησε την πρότασή μου, αν δεν είναι πολύ αργά. Δεν θα μας σώσουν ούτε οι πετρελαϊκές πολυεθνικές, ούτε οι “φίλοι” μας» (Καθημερινή 28/5/2017). Οι δηλώσεις αυτές συνεχίζονται μέχρι σήμερα σε κάθε ευκαιρία με αποκορύφωμα την πρόσφατη δήλωση του πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ που εκδήλωσε  τη στήριξη των ΗΠΑ σε «μια λύση στην Κύπρο που θα μοιράζει τους πόρους σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους» (Καθημερινή 16/5/2019).

3. Πώς οριοθετούνται οι ΑΟΖ μεταξύ γειτονικών κρατών που εκφράζουν αντίθετες απόψεις απηχώντας τα εθνικά τους συμφέροντα; Μήπως με την ανακήρυξή τους και την κατάθεση των συντεταγμένων στον ΟΗΕ; Απ’ ό,τι μας λένε οι ειδικοί επιστήμονες όχι, διότι οι συντεταγμένες μεταξύ των ενδιαφερομένων κρατών μπορεί να είναι αντικρουόμενες αναιρώντας οι μεν τις δε.  Απαιτείται συμφωνία όλων των εμπλεκόμενων πλευρών ή στην περίπτωση διαφωνίας προσφυγή τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αφού δεν προσέφυγαν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που θα μηδένιζε την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο, τότε από πού συμπεραίνει ο Κύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης τον βαθμό στον οποίο παραβιάζονται τα όρια της Κυπριακής ΑΟΖ αφού δεν έχει οριοθετηθεί; Αυτή ήταν η σημασία της βρετανικής δήλωσης στις 14 Μαΐου που χαρακτήριζε την περιοχή ως «αμφισβητούμενης κυριαρχίας» και καλούσε την Τουρκία να μην προβεί σε γεωτρήσεις ο Πορθητής εκεί, διότι –κατά την άποψη του Λονδίνου–  σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, διερευνητικές γεωτρήσεις δεν θα πρέπει να γίνονται σε καμιά περιοχή όπου η κυριαρχία είναι σε αμφισβήτηση. Δεν προκαλεί εντύπωση ότι ενώ το θέμα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο παραμένει ανεπίλυτο επί δεκαετίες, στην Ανατολική Μεσόγειο το αντίστοιχο πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία, στο οποίο εμπλέκεται και η τουρκοκυπριακή κοινότητα, έχει θεωρηθεί εξ ορισμού λυμένο, καίτοι μονομερώς, σε σημείο ώστε να καταγγέλλεται η παραβίασή του;

4. Γιατί δεν προσφεύγουν η Ελλάδα, η Κυπριακή Δημοκρατία και η Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ώστε να ρυθμιστεί κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ; Αφού και τα τρία κράτη ισχυρίζονται ότι σέβονται το Διεθνές Δίκαιο και εγκαλούν οι μεν τους δε για την παραβίασή του γιατί δεν απευθύνονται στο ανώτατο θεσμικό όργανο για την απονομή του; Διότι, προφανώς αν επιλυθεί το θέμα που προκαλεί την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο δεν θα μπορούν ξένα συμφέροντα να παρεμβαίνουν στην περιοχή με τη λογική του διαίρει και βασίλευε. Αυτή τη λογική υπηρετούσε η αλληλεγγύη προς την Κύπρο που έκφρασαν οι ηγέτες των χωρών ΜΕD7 που πραγματοποιήθηκε στη Μάλτα επικαλούμενοι μάλιστα και αυτοί το Διεθνές Δίκαιο χωρίς να παροτρύνουν στα εμπλεκόμενα μέρη το αυτονόητο: να προσφύγουν δηλαδή στη Χάγη! Μα αφού η Λευκωσία είναι ο φορέας των γαλλικών και των ιταλικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, έχει κάποια αξία αυτή η δήλωση στη Μάλτα, ιδιαίτερα από τον Γάλλο πρόεδρο που έχει μεταβληθεί σε «προστάτη» της Κυπριακής Δημοκρατίας εμπεδώνοντας έτσι την παρουσία της Γαλλίας στην Εγγύς Ανατολή όπου έχει πλούσιο αποικιοκρατικό παρελθόν;

Και όμως: Το 2003 – 2004 Ελλάδα και Τουρκία έφθασαν ένα βήμα πριν την υπογραφή συνυποσχετικού για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στα πλαίσια των συμπερασμάτων του Συμβουλίου Κορυφής του Ελσίνκι του 1999, και το 2006 ο πρώην –τότε–  πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος προέτρεψε με άρθρο του την επίλυση των ελληνοτουρκικών προσφυγών στη Χάγη, όμως κανείς πολιτικός δεν ανέλαβε το πολιτικό κόστος. Στην Ιστορία θα μείνουν οι πολιτικοί που αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος και επιλύουν ειρηνικά τις διαφορές με τους γείτονες και όχι αυτοί που συντηρούν, επιτείνουν και αξιοποιούν κομματικά τα αδιέξοδα.

5. Η Λευκωσία είχε και συνεχίζει να έχει μέχρι και σήμερα τρεις επιλογές: Πρώτον, την άμεση επίλυση του Κυπριακού προτάσσοντας το θέμα των εγγυήσεων μαζί με τις διαφορές για το φυσικό αέριο, δεύτερο την ανακήρυξη του τμήματος της ελληνοκυπριακής κοινότητας σε ανεξάρτητο κράτος χωρίς εγγυήσεις ή τρίτον, τη συνένωση του ελληνοκυπριακού τμήματος με την Ελλάδα ώστε η χάραξη της εθνικής πολιτικής να επανέλθει στην Αθήνα και η στρατιωτική υπεράσπισή της από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να είναι αυτονόητη. Διαφορετικά η ίδια θα πρέπει να πληρώνει το τίμημα των επιλογών της. Ούτε η Θράκη, ούτε να νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ούτε η χώρα μας συνολικά.

Αλεξανδρούπολη, 17-6-2019

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.