«Η εμμηνος ρηση μου» της Μαριας Μαλαμιδου (θερμο)αγκαλιαστηκε απο το αναγνωστικο κοινο της Κομοτηνης

Παρουσιάστηκε το Σάββατο 13 Οκτωβρίου στον χώρο της Πολιτιστικής Κίνησης, όπου συγκεντρώθηκαν δεκάδες εκπρόσωποι του γυναικείου και όχι μόνο φύλου - Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, ένα ημερολογιακό αφήγημα που σε προσκαλεί σε εσωτερικούς περιπάτους

Το πρώτο συγγραφικό πόνημα της Μαρίας Μαλαμίδου, εδώ και έναν μήνα αποτελεί γεγονός. Ωστόσο, στο κοινό της Κομοτηνής παρουσιάστηκε μόλις το Σάββατο 13 Οκτωβρίου στον χώρο της Πολιτιστικής Κίνησης σε μία εκδήλωση που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Μία εκδήλωση που στο τέλος συγκίνησε βαθύτατα τη συγγραφέα, εφόσον η ίδια συνειδητοποιώντας πως οι σκέψεις της και οι συναισθηματικές της αγωνίες  ξέφευγαν πλέον από τα όρια του χαρτιού και άγγιζαν τις ψυχές των ανθρώπων, δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυά της, δάκρυα χαράς. Η ίδια μάλιστα τόνισε πως όλο αυτό θα μείνει μέσα της σαν μία γλυκιά ανάμνηση, ένα στήριγμα για τις δύσκολες μέρες.
 
Δεν ήταν όμως μία απλά παρουσίαση, ήταν μάλλον περισσότερο μία κατάθεση ψυχής, όχι μόνο εκ μέρους της συγγραφέως αλλά και από τη μεριά όλων όσων συμμετείχαν στη βιβλιοπαρουσίαση, συγκεκριμένα από τον συντονιστή αλλά και εκδότη κ. Νίκο Παπανικολάου, τη φιλόλογο κ. Βίκυ Τριανταφυλλιά, τη φιλόλογο-εκδότρια κ. Τζένη Κατσαρή-Βαφειάδη, τον στρατιωτικό ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή κ. Κώστα Γκοτοσίδη αλλά και την ηθοποιό-σκηνοθέτη Μυρσίνη Λαντζουράκη, οι οποίοι ο καθένας με τον τρόπο του εξωτερίκευσε τα συναισθήματα που του γεννήθηκαν διαβάζοντας το ημερολογιακό αφήγημα της «δικής» τους Μαρίας.
 
Εκτός της παρουσίασης όμως βασικών σημείων του βιβλίου από τη μεριά των ομιλητών ̶ αποσπάσματα από τις ομιλίες τους φιλοξενούνται ακολούθως, θα αναρτηθούν όμως,  όπως ακούστηκαν, στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας μας,̶ παρεμβάλλονταν ηχητικά διαλείμματα με τραγούδια που άρμοζαν απόλυτα στο θέμα του βιβλίου, αλλά και αναγνώσεις αποσπασμάτων από τη μοναδική Μυρσίνη Λαντζουράκη, η οποία εκτός από τις στιγμές γέλιου, έκανε πολλούς να δακρύσουν από συγκίνηση, καθώς η ταύτιση με την ηρωίδα του βιβλίου ήταν αναπόφευκτη. Όχι μόνο από το γυναικείο κοινό αλλά και από τους άνδρες μια και τα συναισθήματα του στριμώγματος από τον θάνατο, τον έρωτα και το οικογενειακό, αποστεωμένο ενίοτε, οικογενειακό περιβάλλον αφορά και στα δύο φύλα. 

Νίκος Παπανικολάου «Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που εμπεριέχει τις συγκλονιστικές εμπειρίες μίας κοινής γυναίκας» 

Ο κ. Νίκος Παπανικολάου αν και πρώτη φορά στην Κομοτηνή, το άγνωστο δεν τον φόβισε αλλά με χιούμορ προσπάθησε σχεδόν ακαριαία να μεταλαμπαδεύσει την αγάπη που αισθάνεται για το εκδοτικό του πόνημα. Τονίζοντας πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό αλλά όλοι μας μπορούμε να ταυτιστούμε. «Όλος αυτός ο διαφορετικός κόσμος έχει κοινές ανάγκες, έχει κοινές ελπίδες, κοινά όνειρα και αυτό μας ενώνει. Η ζωή είναι πολύ περίπλοκη, άλλες φορές οδυνηρή και άλλες φορές θαυμαστή, αυτό που μένει είναι να ζήσουμε ελεύθερα. Όπως λέει και ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική»: “Όχι ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου. Να σπας τα σύνορα, να αρνιέσαι ό,τι φθονούν τα μάτια σου, να πεθαίνεις και να λες θάνατος δεν υπάρχει”. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που εμπεριέχει συγκλονιστικές εμπειρίες μίας κοινής γυναίκας».

Βίκυ Τριανταφυλλιά «Τα λόγια της Μαρίας, ούτε δήθεν είναι ούτε φορούν τα καλά τους. δεν είναι σοβαροφανή, είναι σοβαρά. έχουν χτύπους, δεν καμαρώνουν στη βιτρίνα, δεν γυαλίζουν» 

«Με τη Μαρία με δένει φιλία χρόνων, με άλλα λόγια ψυχική συγγένεια, που τη θεωρώ ουσιαστικά συγγένεια αίματος, αφού, κάθε φορά που αιμορραγούμε, μεταγγίζουμε η μία στην άλλη μια γενναία δόση από αιμοπετάλια αγάπης. Γι’ αυτό δεν έχω άλλη επιλογή παρά να μιλήσω για το βιβλίο της απλά –να μου δοθεί αυτή η χάρη που λέει κι ο ποιητής– θέλω να πιστεύω και όμορφα, αφού η αγάπη έχει και απλότητα και ομορφιά.
 
[…] Σ’ αυτά τα εσωτερικά της βήματα φόρεσε λέξεις με τον αυθορμητισμό και τη γνησιότητα που η ημερολογιακή γραφή έχει. Σελίδες ημερολογίου θυμίζουν –δεν είναι ακριβώς– οι “έμμηνες ρήσεις” της και γι’ αυτές τις σελίδες ισχύουν τα εξής: όποιος κρατάει ημερολόγιο  με την πραγματική σημασία του, δεν το κάνει με σκοπό να το εκδώσει κάποτε, γιατί τότε παραβιάζει την έννοια “του προσωπικού”, της “ιδιωτικότητας”. Η σκέψη “κρατάω ημερολόγιο για να εκδοθεί” μπορεί να μας παραπέμψει στο θεατρινισμό, στην εκζήτηση, στη δήθεν μυστικότητα. Τα λόγια της Μαρίας ούτε δήθεν είναι ούτε φορούν τα καλά τους. Δεν είναι σοβαροφανή, είναι σοβαρά, έχουν χτύπους. Δεν καμαρώνουν στη βιτρίνα, δεν γυαλίζουν. 

Κάθε γυναίκα θα βρει στο βιβλίο κάτι από τον εαυτό της. γιατί κάτι στριμωγμένες αδυναμίες θα βρουν χώρο να απλωθούν, κάτι βουβές ενοχές θα αρχίσουν την κουβεντούλα 

Τώρα θα μου πείτε γιατί, τελικά, εξέδωσε τις σκέψεις της. Πρώτον γιατί δεν είναι καθαρά αυτοβιογραφικές. Είναι ΚΑΙ αυτοβιογραφικές. Και δεύτερον γιατί, απ’ όσο ξέρω, είναι στο DNA της να μοιράζεται, και, προφανώς, αντιμετωπίζει κάθε αναγνώστη ως παρεούλα στη βόλτα. Κι αν αυτή η παρεούλα είναι γένους θηλυκού, τόσο το καλύτερο, χωρίς αυτό να αποκλείει και το άλλο φύλο. Όμως οι γυναίκες θα συντροφεύσουν και θα συντροφευτούν απ’ αυτό το βιβλίο πιο αγαπησιάρικα και πιο συνωμοτικά, όχι με την επαναστατική, φεμινιστική έννοια –μακριά από μας τέτοιες αγκυλώσεις–, αλλά με την έννοια του κοινού κώδικα ευαισθησίας, δοτικότητας, υπομονής. Κάθε γυναίκα θα βρει στο βιβλίο κάτι απ’ τον εαυτό της κι αυτό είναι όμορφο, γιατί κάτι στριμωγμένες αδυναμίες θα βρουν χώρο ν’ απλωθούν, κάτι βουβές, ίσως ενοχές θ’ αρχίσουν την κουβεντούλα, κάτι όνειρα θα βρουν κοινό ουρανό, κάτι χαμόγελα θα φορέσουν το ίδιο κραγιόν. Κι έτσι αυτό το “κοινής” γυναίκας που συνοδεύει τον τίτλο δείχνει καθαρά το νόημά του». 

Κώστας Γκοτοσίδης «Θα το περιέγραφα περισσότερο ως ένα βιβλίο προβληματισμού και ενσυναίσθησης» 

«[…] Η πρώτη εντύπωση από την ανάγνωση του βιβλίου ήταν ότι ο λόγος της έχει ποιοτική και φιλοσοφική χροιά, και για αυτό χρειάζεται λίγη περισσότερη συγκέντρωση, από τη χαλαρή ανάγνωση μιας μυθιστορηματικής συγγραφής. Οπότε θα το περιέγραφα περισσότερο ως ένα βιβλίο προβληματισμού και ενσυναίσθησης. Εκεί που θα επικεντρωθώ όμως, γιατί με ενθουσίασε πραγματικά είναι ότι το περιεχόμενο που συνάντησα μέσα στις σελίδες του στην ουσία πραγματεύεται πολλά και ουσιώδη ζητήματα που διαχειριζόμαστε στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες. Στο γενικότερο πλαίσιο υπάρχει το εφηβόμορφο συναίσθημα του ανικανοποίητου και της προσμονής από τη ζωή και τους ανθρώπους, το οποίο όμως δεν μένει να αιωρείται αλλά λύνεται γόνιμα μέσα από επιτυχημένες διεργασίες ώριμης αποδοχής της πραγματικότητας και ενίοτε της ανάληψης της ευθύνης της ζωής. Αγγίζει με βιωματικό τρόπο τα συναισθήματα του πόνου από την  απώλεια που νιώθουμε όταν χάνουμε κάτι, την απογοήτευση στη ματαίωση των προσδοκιών και των ονείρων και την αγωνία που νιώθουμε από το πέρασμα του χρόνου χωρίς όμως να σταματάει απλά στη διαπίστωση αλλά αντίθετα προχωρά στη λύση και την ενσωμάτωση αυτών των συναισθημάτων στη ζωή. 

Ψηλαφά τον γάμο και τις συντροφικές σχέσεις με την ερωτική και επικοινωνιακή τους διάσταση μέσα σε μία ατμόσφαιρα όμως ρομαντικής και ατμοσφαιρικής ανάγκης 

[…] Μεγάλο μέρος, ίσως το μεγαλύτερο μέρος στο βιβλίο, καταλαμβάνει ο προβληματισμός σχετικά με όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, ή με τις περισσότερες. Πραγματεύεται με ανεπιτήδευτο και ζωντανό τρόπο τη σχέση με τα παιδιά της και τη μεγάλη πίεση που νιώθει ένας γονιός από τις υποχρεώσεις της ανατροφής. Αλλά ταυτόχρονα αναφέρει και τη νοηματοδότηση που παίρνει η ζωή ενός γονιού από την ύπαρξη των παιδιών. Ψηλαφά τον γάμο και τις συντροφικές σχέσεις με την ερωτική και επικοινωνιακή τους διάσταση μέσα σε μία ατμόσφαιρα όμως ρομαντικής και ατμοσφαιρικής ανάγκης. Φέρνει την πραγματικότητα της απώλειας του γονιού ως αναπόφευκτη ενηλικίωση γιατί πλέον μετά γίνεται ο τελευταίος στη σειρά, εκθέτοντας τον αναγνώστη στο βίωμα του πένθους και φυσικά φανερώνει την ισχυρή αλληλεπίδραση όλων αυτών των φαινομένων κι καταστάσεων με τον ψυχισμό.
 
Κλείνοντας θέλω να πω ότι είναι ένα βιβλίο το οποίο εξερευνά πολλές από τις πιο σημαντικές πτυχές και προβληματισμούς της ζωής μίας γυναίκας αλλά εγώ θα έλεγα και ευρύτερα ενός ενήλικα με πραγματικά εγγύ τρόπο για τους περισσότερους ανθρώπους και προχωρά και παραπέρα στην αναζήτηση αποτελεσματικών τρόπων  πληρότητας και νοήματος στη ζωή».

Τζένη Κατσαρή-Βαφειάδη «H Χρυσάνθη είναι η βασική συνομιλήτρια της ηρωΐδας, το alter ego της ή το επιθυμητό, ανεστραμμένο είδωλό της στον καθρέφτη του εσωτερικού μονολόγου της» 

«“Στο εξώφυλλο είναι η συμμαχία της ζωής μου…” έχει δηλώσει σε συνέντευξή της η συγγραφέας του βιβλίου. Aς προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε  τι πιθανόν εννοεί με αυτή. Στο αυτί του πίσω εξωφύλλου διαβάζουμε ότι στις τρεις φωτογραφίες του απεικονίζονται η Χρυσάνθη Τ., 1992, η Μαρία Μ. 2010 και η  Ελισάβετ Μ. 1960. Οι φωτογραφίες είναι σε ευθεία παράθεση  και  στενή συνάφεια μεταξύ τους,  με τη συγγραφέα στο κέντρο, ανφάς η ίδια και η μητέρα της, με τη Χρυσάνθη στην αριστερή πλευρά του εξωφύλλου, ως τέλος ή αρχή, να απεικονίζεται προφίλ. Κι αυτό το φωτογραφικό τρίπτυχο είναι το πρώτο ταρακούνημα ̶ τράνταγμα ̶   που εισπράττει ο αναγνώστης, που δεν έχει συνηθίσει να βλέπει συγγραφείς να κοσμούν τα εξώφυλλα των βιβλίων τους,  αφού ακόμη  δεν ξέρει ότι το είδος γραφής που φιλοξενείται στο βιβλίο είναι αυτό της ημερολογιακής, που συνυφαίνεται με τον αυτοβιογραφικό λόγο, τον προσωπικό εσώτατο λόγο, παραπέμποντας στην άμεση, ή και την πλαστή, “αλήθεια” της συγγραφέως.
 

[…] Στο βιβλίο τώρα, το μεγαλύτερο μέρος του καταλαμβάνουν οι ημερολογιακές γραφές-συνομιλίες της βασικής ηρωΐδας του και πρωτοπρόσωπης αφηγήτριας με τη Χρυσάνθη  ̶ είναι περίπου δεκαπέντε και οι μεγαλύτερες σε έκταση σημειώσεις ̶  μέσω των οποίων ο αναγνώστης καταλήγει  στο συμπέρασμα ότι πολύ λίγη αξία έχει η πραγματικότητα ή μη του προσώπου. Αφού η κειμενική Χρυσάνθη της Μαρίας Μαλαμίδου φέρεται να είναι  ο άλλος της “εαυτός”, και οι περισσότερες συνομιλίες μαζί της είναι “υποτιθέμενες”. Μπορεί ν’ αντλούν επίσης από στιγμές του παρελθόντος, και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο  είναι εικαζόμενες εκτός από δυο όπου η Χρυσάνθη δηλώνεται ως παρούσα.
 
Είναι όμως απολύτως χρήσιμες, αφού η Χρυσάνθη είναι η βασική συνομιλήτρια της ηρωϊδας, το alter ego της ή το επιθυμητό, ανεστραμμένο είδωλό της στον καθρέφτη του εσωτερικού μονολόγου της και μέχρι να βρει τον εαυτό της και να λυτρωθεί από τις στριμωγμένες αδυναμίες της. Αδυναμίες ήτοι στερήσεις, κάτω από τις ασφυκτικές συνθήκες που ορίζουν κοινωνικοί θεσμοί και άτυποι, ή και τυπικοί, νόμοι που κανοναρχούν τις σκλαβιές των ανθρώπων, αλλά και αδυναμίες ήτοι μεγάλη αγάπη για την ελευθερία, τους γιους της, τη χαρά, την ευτυχία. Αδυναμίες, αλλά με περισσότερη έμφαση θα κατέληγα στο δεύτερο, τις μεγάλες αγάπες…». 

Οι παρουσίες που τίμησαν την εκδήλωση… 

Μεταξύ άλλων το παρών έδωσαν, ο Ιστορικός Τέχνης και καθηγητής του ΔΠΘ Γιάννης Κολοκοτρώνης, ο πρ. Πρόεδρος του ΤΕΕ Θράκης Νίκος Παπαθανασίου, η σύντροφός του Βάνα Πέτρου, οι πολιτικοί: Φελίνα Καζάκου, Ελένη Λαφτσή, Σοφία Μενεσελίδου, Αφροδίτη Καρελιάδου, Βούλα Ελευθεριάδου, οι φιλόλογοι: Αναστάσιος Κάζης, Βάντα Παπαϊωάννου-Βουτσά με τον σύζυγό της, Τάσος Σαρρής, Ρένα Σαμαρά-Μάινα, Ελένη Χατζή, Τούλα Σαρρή, Μαρία Αλεξίου, Λίλα Μπούζγα, Βάσω Μαναβοπούλου, οι επίσης εκπαιδευτικοί Δώρα Κάσσα – Παπαδοπούλου, Άντα Τσιατάλτσαλη, Μαρίνα Ζησάκη, Ανέστης Στρατιάδης και ο συγγραφέας Θανάσης Πανδρευμένος με τη σύζυγό του, οι συγγραφείς Αση Κιούρα, Φωτεινή Ναούμ και Ανδριάνα Δελέγκου, οι επιχειρηματίες Δέσποινα Τζεβελεκίδου, Αναστασία Τζεβελεκίδου & Στέλλα Τζεβελεκίδου. 
 

Οι δικηγόροι Ελισάβετ Τσιτσιγιάνη, Βικτώρια Νικολαϊδου, ο ξανθιώτης Αντώνης Πασχάλης, η συμβολαιογράφος Κλεοπάτρα Στογιαννίδου, οι συμπολίτες: Νόπη Μαρουφίδου, σύζυγος του υπ. Δημάρχου Κομοτηνής Γιάννη Γκαράνη, Τέλης Τελεσίδης, Ευγενία Παρτσόγλου, Δήμητρα Ουζουνίδου, Ινώη Τζελέπη, Σοφία Τσιτηρίδου, Όλγα Τσετινέ, Ελένη Βαλδραμίδου, Χριστίνα Σόφτα, Δέσποινα Ναβροζίδου, Ντίνα Τσιλιγκίρη-Καζάκου, Φαίη Σπίνου, Χαρίκλεια Αγγελίνα, Ελένη Ρίζου, Βάνα Σουλτανίδου, Μαρία Μερέτη, Σμαρώ Δαδινίδου, Βίκη Χατζοπούλου, Κύρος Στεργίου, Τούλα Σαλπιγγίδου, Θανάσης Τσιαλιάφας, Εύα Σαρούδη, Φιλιώ Καλλιγιαννίδου, Νίκος Αρβανίτης, Βασίλης Πάντσιος και η σύζυγός του, Τόλης Ταρνανάς, Kέλλη Γκατζούδη, Ευαγγελία Μακρή, Μαρία Μαχαιρίδου, Ολυμπία Αλειφέρη, Σόνια Δεληγιάννη, εκ του Συλλόγου Καλλιτεχνών Αθηνίων οι Άρης Ασαριωτάκης και Άγγελος Γεωργίου, εκ των Παιδικών Χωριών SOS Θράκης Γιώργος Βαφέας, και πολλοί πολλοί άλλοι…
 
Υ.Γ.: Σημειώνουμε ότι αντίτυπα του βιβλίου διατίθενται από τη συγγραφέα.

Μαρία Μαλαμίδου «Έχει μέσα ό,τι νόμιζα ότι μπορεί να μπει σε ένα βιβλίο για να δείξει αυτήν την άρση της πόζας» 

«Μπορεί να έχει και κείμενά μου που έγραψα πριν 15 χρόνια. Έχει κείμενα παλιά με την προϋπόθεση των 15 χρόνων, 10 χρόνων, περσινά, προπέρσινα. Έχει μέσα ό,τι νόμιζα ότι μπορεί να μπει σε ένα βιβλίο για να δείξει αυτήν την άρση της πόζας. Αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και αυτό που θεωρώ ότι ο καθένας μας διαπραγματεύεται με τον εαυτό του και με τους άλλους στο να πει ή να μην πει. Και ίσως, με έναν τρόπο, θα ήθελα επειδή αρκετοί από εσάς με γνωρίζετε πάρα πολύ καλά και η ευθύτητά μου πολλές φορές μπορεί να μεταφράζεται ως κυνισμός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι κυνική και το ξέρετε πολύ καλά, μάλλον το αντίθετο. Οι ρομαντικοί-συναισθηματικοί άνθρωποι σε μεγάλες απογοητεύσεις γίνονται κυνικοί. Δεν είμαι όμως. Επομένως, επειδή σε πολλές περιπτώσεις θα ήθελα να πω ακόμη περισσότερο τα πράγματα με το όνομά τους και δεν το έκανα, ίσως ήρθε μία μαγική στιγμή να συμβεί αυτό και μέσω αυτού του βιβλίου» 

Βίκυ Τριανταφυλλιά: Υπάρχουν κάτι λόγια σφήνες που λειτουργούν όπως τα αλκοολούχα σφηνάκια 

«Οι λέξεις της είναι εκρηκτικό υλικό και δεν αφήνουν τίποτα μισό και ψεύτικο να επιβιώσει, τα τινάζουν όλα στον αέρα με εξαιρετική ευκολία. Υπάρχουν κάτι λόγια σφήνες ανάμεσα στα κείμενα που λειτουργούν ακριβώς όπως τα αλκοολούχα σφηνάκια. Περιέχουν μικρή ποσότητα προβληματισμού αλλά ζαλίζουν»

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.