Το ενστικτο της μανας
Μια και αυτές τις μέρες ήταν η παγκόσμια ημέρα των ζώων σκέφτηκα να σας διηγηθώ μια πραγματική ιστοριούλα.
Ο Μπαρμπαλέκος είχε ένα κλουβί στο μπαλκόνι του και είχε μέσα μια καρδερίνα για συντροφιά.
Γύρω στις 12 το μεσημέρι αποφάσισε ο Μπαρμπαλέκος να βγει έξω για ψώνια και όπως κατέβαινε τις σκάλες τι είδε; Έξω από την πόρτα της εισόδου ένα μικρό σπουργιτάκι κουρνιασμένο στη δεξιά γωνία της πόρτας. Διερωτήθηκε πώς βρέθηκε αυτό το πουλάκι εκεί, ζαρωμένο , φοβισμένο και τρεμάμενο. Είπε ο Μπαρμπαλέκος το καημένο μάλλον νεοσσός είναι, που η μάννα του βιάστηκε να το ξεβγάλει για πέταμα και να γνωρίσει την καινούρια ζωή του περιβάλλοντος. Έσκυψε και το έπιασε και το πήρε χωρίς καμιά αντίδραση. Μετά το μετέφερε στο κλουβί για να το προστατέψει από καμιά γάτα, που θα ήταν ωραίος μεζές, και άρχισε να τρώει και να πίνει νερό.
Όταν συνήλθε άρχισε να φωνάζει τσιρι-τσιριτρό και διερωτήθηκα γιατί τσιρίζει, αφού είχε το φαγητό και το νερό του, αλλά αυτό καλούσε τη μάνα του. Την πρώτη μέρα δεν το αντιλήφθηκε, έψαχνε σε όλη τη γειτονιά και το ένστικτό της την οδήγησε να έρθει πάνω στο κλουβί.
Μετά τις 12 όμως, αφού βρήκε το παιδί της, ήρθε πάνω στο κλουβί και φώναζε δυνατά. Μόλις αντιλήφθηκε τη μάνα του τα τσιρίγματα έγιναν πιο δυνατά και πιο παρατεταμένα, ενώ στο πλέγμα του κλουβιού αγκαλιάσθηκαν.
Ο μπαρμπαλέκος σκέφθηκε να το αφήσει ελεύθερο έξω από το κλουβί και το άφησε στο μπαλκόνι. Ήρθε η μάνα του αλλά δεν μπορούσε να πάρει το παιδί της, ούτε αυτό μπορούσε να πετάξει . Μετά από πολύωρες προσπάθειες δεν άντεξε το καημένο και υπέκυψε. Όταν αντιλήφθηκε το χαμό του παιδιού της εξαφανίσθηκε και δεν ξαναήρθε άλλο.
Μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα από αυτό το περιστατικό από τη ζωή και για τη ζωή. Τι πάει να πει είναι ένα πουλάκι ή είναι ένα ζωάκι; Αυτά τα όντα δεν έχουν ψυχή; Και ψυχή έχουν και καταλαβαίνουν καλύτερα από εμάς. Άκουσα από ένα παππού ότι το τριγώνι άμα χάσει το ταίρι του, δεν κάθεται σε χλωρό κλαρί. Αυτό δείχνει ότι και πονούν, ότι και πενθούν και ένστικτα έχουν και καλύτερα από εμάς τους ανθρώπους.
Μια μερίδα πολιτών είναι αδιάφοροι, δικαίωμά τους, και άλλη μια μερίδα πολιτών χαίρονται να τυραννούν ή να σκοτώνουν ζώα ή πτηνά ή να πετούν φόλες σε σκύλους, σε γάτες και άλλα όντα λες και αυτοί την έδωσαν τη ζωή. Όταν το κράτησα στη χούφτα μου το σπουργιτάκι τότε ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς του, και ότι έχουν όλα τα ζώα καρδιά σαν τη δικιά μας.
Δανείζομαι το παρακάτω κείμενο του εξαιρετέου συναδέλφου μου κ. Σπύρου Παπουτσή που χαρακτηρίζει με όλους τους χρωματισμούς την αγάπη για τα ζώα:
«…Καλημέρα στους φίλους μου, καλημέρα σ' αυτούς που αγαπάνε τα ζώα, καλημέρα σ' αυτούς που τα κλωτσάνε, σ' αυτούς που τα ταΐζουν φόλες, σ' αυτούς που τα μισούν, σ' αυτούς που τα κοιτάζουν με απέχθεια, σε όσους δεν ένιωσαν ποτέ τη ζεστασιά του καλύτερου βλέμματος στην πλάση — του βλέμματος του σκύλου — σ' αυτούς που η καρδιά τους δεν ράγισε από τα κατορθώματα της Λάσση, από τις προσπάθειες των σκύλων του Αγίου Βερνάρδου, από την αφοσίωση των σκύλων στην έρευνα για τα ναρκωτικά ,τις βόμβες και τον εντοπισμό των άτυχων συνανθρώπων μας που καταπλακώθηκαν στα ερείπια της γης, καλημέρα σ' αυτούς, τους άτυχους, που δεν αντίκρυσαν το αθώο βλέμμα του βοδιού, το καλοσυνάτο του αλόγου, το γλυκό και αθώο του αρνιού που βαδίζει προς το ικρίωμα, καλημέρα σ' αυτούς που δεν εκτίμησαν ποτέ την αξία των ζώων στη ζωή μας, είτε από αδιαφορία είτε από άγνοια, καλημέρα σε όλους μας που δεν έχουμε εκτιμήσει τη σημασία των άγριων ζώων για την ισορροπία της φύσης, καλημέρα σ' αυτούς που ηδονίζονται από τη θέα του ψαριού που σπαρταράει, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσουν τί του συμβαίνει, καλημέρα στο ανθρώπινο είδος, το τελειότερο του σύμπαντος, με τα ατέλειωτα ελαττώματά του…
Ναι φίλοι μου, σήμερα γιορτάζουν τα ζώα και το “άτακτο” κείμενό μου ζητά την κατανόησή σας.
Γιατί όλων μας τα συναισθήματα είναι πάντα ανακατεμένα, όταν εκφράζουμε μέρος του ψυχισμού μας και προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τα όρια του καθωσπρεπισμού…».
Να τι έλεγε και μ' απορία ο Μ. Ναπολέων: «Πέρασα νικητής από τα πεδία των μαχών κι έφιππος πάτησα τον ηττημένο και προχώρησα. Ασυγκίνητος είδα ρούχα ματωμένα κορμιά νεκρά. Σπίτια να καίγονται. Και τώρα νιώθω η ψυχή μου να τρέμει μπροστά στο βλέμμα ενός λαβωμένου σκύλου που με κοιτάζει τρυφερά».
Και να σημειώσω και ένα δικό μου: «Αυτός είναι ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ , ούτε μυρμήγκι δεν σκότωσε στη ζωή του!».
*Ο Αλέξανδρος Καζαντζής είναι Εκπαιδευτικός-Νομικός-Συγγραφέας
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
