Εστιν πολιτικον

Το πρωί περπατώντας ο Ζ κατέβηκε ως το άκρο της πολιτείας, στην κεντρική λεωφόρο. Παρατηρούσε γύρω σπίτια αρχοντικά, με μαρμάρινες σκάλες και μπαλκόνια, αλλά και σπίτια παλιά και φτωχικά.
 
Πάνω στις νεραντζιές του δρόμου κάπου κάπου ένα κοτσύφι τίναζε νευρικά τα φτερά του και ύστερα ξεμάκρυνε ενοχλημένο. Ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι στο δρόμο και μόνο οι θόρυβοι των αυτοκινήτων διατάρασσαν τη σκέψη του και τον αποσπούσαν από προσωπικές διαδρομές και γεγονότα  ξεχασμένα.
 
Ταυτόχρονα μες στο μυαλό του επανερχόταν αυτό που στην τοπική ιστοσελίδα είχε διαβάσει, πως άνθρωποι του δήμου είχαν παρέμβει αυθαίρετα στον κοντινό  δασικό χώρο. Και τον απασχολούσε περισσότερο  πόσο σημαντικό ήταν αυτό το γεγονός και αν επηρεάζει τη ζωή των κατοίκων, επειδή το άλσος αυτό είναι από τους  λίγους εναπομείναντες φυσικούς χώρους μέσα στον οικιστικό ιστό.
 
Είναι αρκετός χρόνος τώρα που νοιώθει ένα τέρας αδηφάγο να απλώνεται συνεχώς πάνω από τον Υμηττό και να τρώει λίγο λίγο από τα σωθικά του.  Τι ειρωνεία,  αυτά να συμβαίνουν με απώτερο σκοπό το  συμφέρον του δήμου και των δημοτών! σκέφτεται και μονολογεί συχνά με αγανάκτηση  μέσα του.
 
Έξαφνα, ένα καλημέρισμα ακούστηκε δίπλα του. Ήταν κάποιος γνωστός του που έκανε τον πρωινό του περίπατο. Μια σύντομη συνομιλία επακολούθησε που αφορούσε την τοπική επικαιρότητα. Ο χώρος του άλσους ήταν το πρώτο θέμα στη συζήτησή τους.

 – «Είμαι από παλιά κάτοικος σε αυτή την περιοχή.  Σήμερα δεν με  συγκινεί καμιά πολιτική παρέμβαση, ακούω διάφορα, αλλά δεν αντιδρώ, είμαι εντελώς αδιάφορος. Κάποιοι φίλοι μου εξακολουθούν να συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά δρώμενα. Συνεχώς αναφέρονται στα ηρωικά χρόνια της νεότητας. Κάνουν αιτήματα φιλίας και επικοινωνούν μεταξύ τους στο διαδίκτυο. Τι σχέση έχουν αυτά με το πάθος εκείνης της παλιάς εποχής!», είπε στο τέλος γελώντας ο άλλος. Το γέλιο του, όμως, έμοιαζε κάπως διφορούμενο.

– «Κι εγώ δεν θέλω να συμμετέχω ενεργά σ΄ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Δεν είναι μόνο ο χώρος του άλσους, μα και τα δένδρα που κάθε τόσο κόβονται. Οι πλειστηριασμοί, αλλά  και ο αγώνας για το Μητροπολιτικό Πάρκο, η ρύπανση στο σκουπιδότοπο», είπε ο Ζ, ενώ μετά σκέφτηκε μέσα του: (Αισθάνομαι σα να βρίσκομαι μόνος σε μια σπηλιά, ψηλά σε ένα βράχο που τον κτυπούνε μανιασμένα τα κύματα).

Ύστερα συνέχισε:

– «Δεν ξέρω αν πρέπει  να δρούμε όπως εκείνα τα χρόνια της νεότητας, τότε που βιωματικά καταλαβαίναμε τη φράση του αρχαίου σοφού : ‘’Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν’’». Και σαν να μιλούσε στον εαυτό του αποτελείωσε:

-«Δεν ξέρω αν ταιριάζει να αποσύρεται κάποιος στον εσωτερικό του κόσμο. Τι έφταιξε που η κοινωνία βρίσκεται σε μια τέτοια βαθιά κρίση;  Γιατί είναι τόσο σκοτεινή η προοπτική;»
     
Ο συνομιλητής του κούνησε το κεφάλι του, μα δεν ήταν σίγουρο ότι άκουσε ή ότι τον απασχολούσαν τα ίδια ερωτήματα. Μετά χαιρέτησε με ύφος λίγο ανάλαφρο και έστριψε στη γωνία του δρόμου.
   
Συμπτωματικά, ο δρόμος που βάδιζαν είχε το όνομα του αρχαίου σοφού. Ο Ζ δεν ήξερε αν κάτι μπορεί να συμβόλιζε η λεπτομέρεια αυτή, μα θεώρησε επουσιώδη τη σκέψη του και γι’ αυτό δεν θέλησε να την εκμυστηρευτεί στο συνομιλητή του.
    
Συνέχισε πλέον μόνος του. Κάποια στιγμή θυμήθηκε αυτό που διάβασε τελευταία:  «…Και στη Δευτέρα Παρουσία που θ’ ακολουθήσει…… τ’  άγρια ζώα του δάσους  θα  ‘ναι οι εκλεκτοί που θα βάλει το σύμπαν να βασιλέψουν από κει πέρα πάνω στη γη!» Γύρω του και χαμηλά πετούσαν δεκαοχτούρες που τσιμπολογούσαν αμέριμνα στα πεζοδρόμια και στις πέτρινες μάντρες.
  
 Φαντάστηκε ύστερα εικόνες από παλιά. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια. Και  χωρίς να δίνει απάντηση ρωτούσε μέσα του: «Γιατί άραγε ψάχνω σε μια περασμένη εποχή για τόπους και αισθήσεις που χάθηκαν; Πώς λάτρεψαν τις θάλασσες, τους ποταμούς  και τα δάση οι παλιότεροι άνθρωποι;»      
   
Ο ήλιος έστελνε ήδη τις πρώτες ζεστές του ακτίνες. Στο δρόμο έβλεπε πολυκατοικίες, μα και σπίτια που ήταν ακατοίκητα, με κήπους έρημους και χορταριασμένους. Πάνω στο πεζοδρόμιο συναντούσε και κάποια πεύκα, που έστεκαν γερμένα λες από κούραση, απομεινάρια από το δάσος του Υμηττού που πίσω του αγέρωχα υψωνόταν.      

                                                                           
 
*Ο Νίκος Μπακιός γεννήθηκε στα Λεχαινά Ηλείας. Εργάζεται σε δήμο του Νομού Αττικής. Από το 2007 δημοσιεύει κείμενά του σε εφημερίδες, περιοδικά και blogs. Το παρόν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Fractal” στη διεύθυνση:fractalart.gr/estin-politikon/
 
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.