Ψωμι, Παιδεια… και φρεσκα κουλουρια…

Το ψωμί ανέκαθεν ήταν και εξακολουθεί να είναι βασικό τρόφιμο για τη ζωή του ανθρώπου. Για πάρα πολλούς πολίτες της παγκόσμιας κοινότητας παραμένει κυρίαρχη επιλογή στο καθημερινό τους διαιτολόγιο. Για πολλές χώρες η επάρκεια σε σιτάρι ήταν εθνικός στόχος και δείκτης ευημερίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Ο Κουμουνδούρος, πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως γράφει ο Κ. Βεργόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα» έκανε πολιτική επιδοτώντας το σιτάρι, ενισχύοντας δηλαδή τους αγρότες για να μπορούν να το καλλιεργούν, και από το άλλο μέρος διατηρούσε τη τιμή του ψωμιού και τον τιμάριθμο χαμηλά, ευνοώντας άλλους τομείς της οικονομίας.
 
Ο Καναδάς, χώρα με μεγάλη έκταση μπορούσε να παράγει πολλά δημητριακά και ειδικά σιτάρι και να εξάγει σε άλλες που είχαν ελλείμματα. Αντίθετα η Σοβιετική Ένωση, χώρα αχανής και πολλαπλάσιο πληθυσμό, εισήγαγε, και έβαζε σε προτεραιότητα την επάρκεια σιτοπαραγωγής στα περίφημα 5ετή της προγράμματα αύξησης της παραγωγής, με επίκεντρο την εντατικοποίηση των σιτοβολώνων της εύφορης Ουκρανίας. Είναι γνωστό το πολιτικό ανέκδοτο με το χτίσιμο του ολυμπιακού σταδίου του Κιέβου εκείνη την εποχή. Στα εγκαίνια του σταδίου η τοπική DYNAMO έδινε φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα με γνωστή δυτικοευρωπαϊκή ομάδα και στο ημίχρονο έχανε με 0–2. Στο δεύτερο ημίχρονο οι Ουκρανοί ποδοσφαιριστές αντεπιτέθηκαν με σφοδρότητα, ανέτρεψαν το σκορ και κέρδισαν 4- 2. Τι λέγεται ότι συνέβη: Ο γ. γραμματέας του ΚΚΣΕ Νικήτα Χρουστσόφ, Ουκρανός και ο ίδιος, στην ανάπαυλα του ημιχρόνου επισκέφτηκε στα αποδυτήρια παίκτες και προπονητή λέγοντας: «Φτιάξαμε το στάδιο για να παίζουμε μπάλα αλλά και να κερδίζουμε. Αν χάσετε απόψε, αύριο θα οργώσω το γήπεδο και θα σπείρω σιτάρι….»
 
Στο τέλος της δεκαετίας του ’50 μια οκά ψωμί κόστιζε 4 δραχμές. Ο Καραμανλής άλλαξε το μετρικό σύστημα τότε και από την οκά με 400 δράμια ή 1280 γραμμάρια αποδεχτήκαμε το κιλό με 1000 γραμμάρια ή 312,5 δράμια, όπως όλες οι σύγχρονες χώρες, και σωστά. Και ο θυμόσοφος λαός έλεγε : «Το σωστό… σωστό και η οκά τρακόσια.» Γιατί η φρατζόλα του ενός κιλού εξακολουθούσε να πουλιέται 4 δραχμές, με τον καταναλωτή να έχει χάσει εντωμεταξύ το 25% περίπου της αγοραστικής του δύναμης σε ψωμί. Στο τέλος της δεκαετίας του ’60 και αρχές του ’70 ένα φραντζολάκι ψωμί, κάτι λιγότερο από μισό κιλό, κόστιζε 3 δραχμές και το κουλούρι μια δραχμή. Ένα κουλούρι το πρωί στην Ομόνοια περιμένοντας το λεωφορείο, κι ένας καφές με δυο βαριά τσιγάρα στο υπόγειο κυλικείο της Σχολής ήταν μια κάποια λύση μέχρι το μεσημέρι, να πας να φας με το κουπόνι στη φοιτητική λέσχη. Και τα βράδια έπρεπε να συμπληρώσεις συνήθως με κάνα σουβλάκι, το οποίο συνοδευόταν από ένα μικρό φετάκι ψωμί.
 
Ένας καλός φίλος εκείνο τον καιρό είχε ανακαλύψει ένα σουβλατζίδικο σε μια πάροδο της πλατείας Κάνιγγος τη «Λειβαδιά», όπου το ψωμί ήταν ελεύθερα διαθέσιμο, δηλαδή έτρωγες όσο ψωμί ήθελες ανεξάρτητα πόσα σουβλάκια είχες παραγγείλει, και φυσικά χόρταινες. Εκείνη τη περίοδο ένας νεαρός γύφτος, κουρασμένος και πεινασμένος είχε στη τσέπη του 10 δραχμές και ήθελε να χορτάσει τη πείνα του. Δεν γνώριζε το γνωστό σουβλατζίδικο και πήγε στο φούρνο, έδωσε τρεις δραχμές, πήρε ένα φραντζολάκι το οποίο και έφαγε χωρίς να χορτάσει. Το πράγμα επαναλήφθηκε άλλες δυο φορές με το ίδιο αποτέλεσμα και το γυφτόπουλο να εξακολουθεί να πεινάει. Έχοντας πλέον στην τσέπη του μια δραχμή, αγόρασε ένα κουλούρι, το έφαγε και χόρτασε. Επιστρέφοντας με τα πόδια στο τσαρδί του ο νεαρός ΡΟΜΑ χορτασμένος και άφραγκος, προβληματίστηκε: «Δεν χειρίστηκα καλά το θέμα, έπρεπε να φάω από την αρχή το κουλούρι, να χορτάσω, και να έχω γλυτώσει τις 9 δραχμές από τα τρία ανώφελα φραντζολάκια…»
 
Ο ίδιος φίλος μου από τα παλιά πάντα, γιατί η φιλία είναι φιλία και η πολιτική… πολιτική υποστηρικτής των μέτρων που εφαρμόζονται αλλά και αυτών που πρόκειται να εφαρμοστούν, μας βεβαιώνει να μην ανησυχούμε γιατί μετά τα μέτρα υπάρχουν ισοδύναμα αντίμετρα. Και αφού είναι ισοδύναμα, τότε γιατί τα παίρνουμε, και τα μεν και τα δε, για να περνάει η ώρα; Όχι, το πράγμα είναι άλλο και το ξέρουν όλοι. Η σχέση μέτρου προς αντίμετρο είναι σχέση φρατζόλας προς κουλούρι. Αυτή είναι η ισοδυναμία. Τι να το κάνεις το κουλούρι όταν λείπει το ψωμί! Ξέχασε (όσοι δεν θυμούνται, ονομάζονται αντιμνημονιακοί στο νέο πολιτικό λεξικό) ότι στη «Λειβαδιά» με ένα σουβλάκι-καλαμάκι έτρωγε ένα ντορβά ψωμί για να χορτάσει. Πριν το κουλούρι, έχουν αφαιρεθεί τα τρία τελευταία χρόνια τρία φραντζολάκια. Μετατρέψαμε την αφέλεια του γυφτόπουλου σε οικονομική θεωρία και οικονομική πολιτική. O tempora o mores!!! Εκτός και αν με τις καινοτόμες αριστερές μας συνταγές, και κατόπιν ενεργειών μας, μοιράζουμε στους πολίτες … φρέσκα κουλούρια… 
 
*Ο Τάκης Λαϊνάς είναι  γεωπόνος και  συγγραφέας των βιβλίων  «Ο κόσμος ο κάμπος, El Campo el mundo» και «Γη και ύδωρ», των εκδόσεων «Παρατηρητής της Θράκης», και εν ενεργεία Δημοτικός  Σύμβουλος δήμου Ανδραβίδας Κυλλήνης.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.