Κοινωνια: Ο συγχρονος κλοιος που ολο και στενευει

Γράφει η Χριστίνα Δήμου

Τα τελευταία χρόνια η εμφάνιση των γκράφιτι αυξάνεται διαρκώς, ως μέσο έκφρασης ανθρώπων που θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Για το αν αποτελούν τέχνη ή βανδαλισμό, απαντά στο πέρασμα του χρόνου, αφού αρχικά κατακρίνονταν ως φθορά δημόσιας περιουσίας, ενώ πλέον θεωρείται μια μορφή έκφρασης, εκτόνωσης των νέων, που γεμίζει χρώματα και ζωή τις μονότονες και απρόσωπες σύγχρονες κοινωνίες.

Η στοχευμένη αλλαγή απ’ το έργο του Χρόνη Μίσσιου

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και το παραπάνω γκράφιτι, σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της Κομοτηνής.  Παραλλαγή του στίχου, που μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου «Χαμογέλα, ρε… Τι σου ζητάνε;». Ο στίχος στην κανονική του μορφή εκφράζεται ως: «Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών». Γίνεται κατανοητό πως η συγκεκριμένη αλλαγή στη λέξη σώμα και η αντικατάστασή του με την λέξη κοινωνία, είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει ο καλλιτέχνης στους θεατές του έργου του.
Μία αλλαγή λοιπόν στοχευμένη, με στόχο να καταδείξει πως στην Ελλάδα, η κρίση δεν έχει μόνο οικονομικό περιεχόμενο. Παρουσιάζεται, δηλαδή, η διάσταση της κρίσης στον κοινωνικό τομέα.

Η κοινωνία του σήμερα, με όλες τις εκφάνσεις της κρίσης που βομβαρδίζεται, έχει γίνει «φυλακή» των ονείρων και των επιθυμιών των νέων που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα της. Έχει μετατραπεί σε έναν κλοιό που αντί να ανοίγει στενεύει όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να «πνίγει» τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα του. Η ανεργία, η φτώχεια, ο ρατσισμός, η ανισότητα είναι από τα πολλά απότοκα της κρίσης, που κυριαρχούν στις μέρες μας. Η απουσία ευκαιριών για εξέλιξη σε επαγγελματικό καθώς και σε προσωπικό επίπεδο, δημιουργεί ένα αίσθημα παθητικότητας και ανημπόριας στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να αδρανοποιούνται.

Τα παραπάνω κοινωνικά φαινόμενα, που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες, παρουσιάζονται και στην πόλη της Κομοτηνής, και δη παραπάνω σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Η ανεργία βρίσκεται στην κορύφωσή της, καθώς παρατηρούμε συνεχώς κατεβασμένα ρολά σε καταστήματα, εγκαταλελειμμένα κτήρια, ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο και στην επαιτεία.

Οι επιθυμίες και οι προσδοκίες των ατόμων «νεκρώνουν», και η αξιοπρέπειά τους δοκιμάζεται καθημερινά. Ακόμα και στις  ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν όρια και φραγμοί, γιατί ο άνθρωπος, πλέον, φοβάται και δεν «ζει». Φοβάται μήπως χάσει την ζωή και έτσι δημιουργεί σχέσεις επιφανειακές και υποκριτικές, στις οποίες απουσιάζει η χαρά και κυριαρχεί το άγχος και ο φόβος. Μία κοινωνία στην οποία θυσιάζονται οι επιθυμίες των ανθρώπων και ο καθένας απομονώνεται σιγά-σιγά, όλο και περισσότερο.

Τα γκράφιτι αποτελούν πλέον μια μορφή επικοινωνίας, ανάμεσα στον ανώνυμο καλλιτέχνη και δημιουργό με το κοινό που θέλει να επηρεάσει, να εντυπωσιάσει ή ίσως και να αφυπνίσει. Είναι μια μορφή επικοινωνίας για άτομα που δεν μπορούν να εκφραστούν ή να εκτονώσουν με άλλον τρόπο τις προσωπικές τους απόψεις και φιλοδοξίες.

Είναι ο όμορφος τρόπος για να εκφράσουν κάτι άσχημο και οδυνηρό, κάτι που τους ενοχλεί και προσπαθούν να αλλάξουν.

Είναι ωστόσο αυτό αρκετό για να αλλάξει αυτός ο κλοιός που ονομάζεται κοινωνία;
 
 
 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.