Στο τελος θα μας πουν και… πατριωτες!
Σε μια χαλαρή συζήτηση με φίλους καθώς περπατούσαμε, πριν από λίγες μέρες, ο δυσεξήγητος λαβύρινθος των ανθρωπίνων συνειρμών έφερε την κουβέντα σε έναν καθηγητή μου, ο οποίος έχει στοχοποιηθεί βαρέως τον τελευταίο καιρό από τις απανταχού ομάδες των αριστεροτραφών φασιστών. Ξαφνικά κάποιος με ρώτησε «Δεν μπορεί έτσι να τον στοχοποίησαν! Μήπως είναι πατριώτης;!». Σοκαρισμένος διερωτήθηκα «Γιατί ρε παιδιά; Τι είναι ο πατριώτης; Χρυσαυγίτης;» για να λάβω καταφατική απάντηση! «Τότε αριστερός είναι συνώνυμο του προδότη…» πρόσθεσα, για να λάβω και πάλι καταφατική απάντηση. Θυμήθηκα αυτομάτως τη Μαλβίνα Κάραλη που με επίταση διερωτάτο «Ποια ‘’προοδευτικότητα’’ επιβάλλει αυτές τις ανοησίες;!»
Πόσες πεπονόφλουδες (όπως χαρακτηριστικά έλεγε και ο Ηλίας Ηλιού) πρέπει να πατήσει ακόμα αυτή η χώρα, αυτό το έθνος, αυτός ο λαός και δη το – υποτίθεται – πιο υγιές κομμάτι τους, οι νέοι, πόσες κατραπακιές πρέπει ακόμα να του έρθουν για να αντιληφθεί ότι αυτός ο κόσμος, και δη εκείνος της πολιτικής, δεν είναι άσπρο-μαύρο, παρά έχει αποχρώσεις, αποχρώσεις του γκρι και μάλιστα πολλές; Πότε – επιτέλους – θα κοπιάσει να σκεφθεί κριτικά και να μην αναμασά ό,τι επιτήδεια του πασάρουν;
Λυπάμαι πολύ που θα το χαλάσω σε πολλούς αλλά μεταξύ του εθνιστή, του πατριώτη δηλαδή και του εθνικιστή υπάρχει μία διαχωριστική γραμμή ευδιάκριτη. Εξάλλου, ο εθνικιστής (να μάθουμε και καμία λέξη πέρα από «χρυσαυγίτης» και «φασίστας») με τις ιδέες και τις πράξεις του διόλου ευεργετικά δεν δρα προς την πατρίδα που οδύρεται πως αγαπά. Αλλοίμονο, όπως έλεγε ο Αμερικανός δοκιμιογράφος Henri Louis Menken «Όταν κάποιος μιλάει για την αγάπη που έχει στην πατρίδα, είναι ένα καθαρό σημάδι πως περιμένει να πληρωθεί γι’ αυτό». Ο πατριωτισμός δεν είναι περιουσιακό στοιχείο κανενός κόμματος, ούτε κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ούτε όμως και λασπωμένος λάκκος με γουρούνια. Είναι υπεράνω ιδεολογιών και οφείλει να διαπερνά όλες τις πολιτικές δυνάμεις, όσες τουλάχιστον λαμβάνουν δια των εκλογών εξουσιαστική εντολή. «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» έλεγε ο Ισοκράτης, που θα πει καμία ηγεσία δεν αποτελείται από «προδότες» αν «προδότες» δεν την επέλεξαν-εξέλεξαν. Ο πατριωτισμός, λοιπόν, είναι ζήτημα νου και ήθους (και αμφότερα με τη σειρά τους ζήτημα παιδείας). Ξεκινά από εμάς κάθε στιγμή – από τα πιο μικρά, καθημερινά και (φαινομενικά) ασήμαντα – όπου προτάσσουμε το κοινό συμφέρον έναντι του στενού, προσωπικού. Κάθε φορά που παρατηρώντας ένα ακόμα από τα μυριάδες αρνητικά αυτής της χώρας, δεν το καταριόμαστε μαζί με την ίδια αλλά προσπαθούμε, εκεί που μας αναλογεί, όπως παρότρυνε ο Νίκος Καζαντζάκης, να το αλλάξουμε.Όταν δεν αναζητούμε χίλιες δικαιολογίες (βλ. ψυχιάτρους) για να μην υπηρετήσουμε σ’ ό, τι απέμεινε από στρατιωτική θητεία, όταν δεν βάζουμε μπάρμπα στην Κορώνη, στη Μεθώνη και δεν ξέρω πού αλλού πάση θυσία να μας απαλλάξει από το να υπηρετήσουμε στον Έβρο, τόπος που στην κοινή νεοελληνική συνείδηση έχει καταντήσει συνώνυμος του Γκουαντάναμο. Και μάλλον δεν δρούμε πατριωτικά όταν δηλώνουμε με κάθε επισημότατα και…σοβαρότητα πως αν τολμήσουν να τιμωρήσουν την ομάδα μας, εμείς θα γίνουμε λιποτάκτες…ένα δάκρυ κύλησε διαβάζοντας αυτή την ανακοίνωση, από γέλιο ή από κλάμα ακόμα δεν ξέρω. Σε αυτή τη χώρα το λάβαρο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας έχει πολλάκις (επιτέλους βρήκα την ευκαιρία να στην πω ρε Ζουράρη) αποδείξει πως είναι σημαντικότερο από εκείνο το πανί με τις λευκές και τις μπλε ρίγες.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
