Η αιχμαλωσια, τα καταναγκαστικα εργα και η επιστροφη του Χρηστου Ρουσοπουλου στο Νεο Χειμωνιο μετα την μαχη της Κρητης μεσα απο τα ματια της κορης του

Την αιχμαλωσία, τα καταναγκαστικά και την επιστροφή του στρατιώτη Χρήστου Ρουσόπουλου από το Ηράκλειο Κρήτης στο Νέο Χειμώνιο Έβρου ζωντάνεψε μέσα από την συγκινητική της αφήγηση η κόρη του με αφορμή την επέτειο για την έναρξη της μάχης της Κρήτης.

Στις «φλόγες» του πολέμου στο τελευταίο πεδίο άμυνας που μπορούσε να αντιτάξει η ελληνική πλευρά βρέθηκαν 300 νεοσύλλεκτοι στρατιώτες από τη Θράκη που, μαζί με τους κατοίκους της περιοχής και τα υπόλοιπα ελληνικά στρατεύματα, υπερασπίστηκαν με σθένος την εδαφική μας ακεραιότητα. Ανάμεσά τους και ένας αγρότης, ο Χρήστος Ρουσόπουλος που, παρ’ ό,τι δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή, μεταφέρει μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου του στο «σήμερα» τα σκληρά βιώματα της αιχμαλωσίας και της βάναυσης μεταχείρισης στα χέρια των γερμανικών στρατευμάτων.

Η μία από τις τρεις κόρες του, κ. Ελένη Θεοδωρακοπούλου – Ρουσοπούλου μίλησε με τον «ΠτΘ». Είχε να μοιραστεί πολλές αναμνήσεις από τον πατέρα της, έναν άνθρωπο που όντας ακόμα «αμούστακο παλληκαράκι» άφησε πίσω του τους γονείς του, την γυναίκα του και το νεογέννητο παιδί του, χωρίς να ξέρει αν θα γυρίσει  πίσω.

Ελένη Θεοδωρακοπούλου – Ρουσοπούλου «Τον θυμάμαι πάντα να μιλάει για την Κρήτη. Είχε μαζί του μολύβι και χαρτί και ζωγράφιζε αεροπλάνα να πετούν και αλεξιπτωτιστές να πέφτουν από αυτά»

«Από τότε που εγώ και οι αδερφές μου σαν μικρά παιδάκια τρέχαμε στον πατέρα μας για να μας πει μία ιστορία, τον θυμάμαι πάντα να μιλά για την Κρήτη. Είχε μαζί του μολύβι και χαρτί και ζωγράφιζε αεροπλάνα να πετούν και αλεξιπτωτιστές να πέφτουν από αυτά. Αυτός ο ένας χρόνος από τον Απρίλιο του 41 μέχρι τον Ιανουάριο του 42 σημάδευσε την ζωή του! Έφυγε από το Νέο Χειμώνιο και βρέθηκε να πολεμά τους επίλεκτους αλεξιπτωτιστές των Γερμανών», είπε με συγκίνηση για να αφηγηθεί τα όσα κατέγραψε με μεγάλη παραστατικότητα στο ημερολόγιό του ο πατέρας της.

«Αναγκαζόταν να εργάζεται σκληρά ακόμα και άρρωστος, με τους Γερμανούς ναζί να τον χτυπούν με τα κοντάκια των όπλων τους»

Οι μήνες που ακολούθησαν μετά την παράδοση του οπλισμού ήταν απάνθρωποι. Ο Πέτρος Ρουσόπουλος δούλευε στα καταναγκαστικά έργα κάνοντας κάθε είδους αγγαρεία, χωρίς να ξεκουράζεται ποτέ. Στο ημερολόγιό του διαβάζουμε πως αναγκαζόταν να εργάζεται σκληρά ακόμα και άρρωστος, με τους Γερμανούς ναζί να τον χτυπούν με τα κοντάκια των όπλων τους, ενώ στο τέλος της μέρας ξάπλωνε με μία «χιλιοτρυπημένη κουβέρτα γεμάτος ψείρες».

Μετά την παράδοση του Ηρακλείου, όμως, τα πράγματα άλλαξαν, συνέχισε η κόρη του στρατιώτη. Λίγο πριν επιστρέψουν στα σπίτια τους οι νέοι στρατιώτες μοιράστηκαν σε σπίτια κατοίκων της περιοχής, που τους φιλοξένησαν με πολλή αγάπη και τους έδωσαν φροντίδα. Πολλοί από αυτούς δεν είχαν διστάσει και να κρύψουν δραπέτες που είχαν κατορθώσει να ξεφύγουν από τα χέρια των Γερμανών ναζί.

«Επισκέφθηκα την οικογένεια Κουρτικάκη, που στο σπίτι της είχε φιλοξενήσει τον πατέρα μου. Εκεί βρήκα πανέρια που ο ίδιος είχε φτιάξει με τα χέρια του»

Η  κ. Θεοδωρακοπούλου πρόσφατα επισκέφθηκε την Κρήτη. Εκεί γνώρισε την οικογένεια Κουρτικάκη, που τότε είχε φιλοξενήσει και περιθάλψει τον πατέρα της. Γεμάτη θέρμη περιέγραψε τα εξής «Πρόσφατα επισκέφθηκα την οικογένεια Κουρτικάκη, που στο σπίτι της είχε φιλοξενήσει τον πατέρα μου. Ήταν πολύ συγκινητικό, μιας και εκεί βρήκα πανέρια που ο ίδιος είχε φτιάξει με τα χέρια του. Ήταν ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα και  δεν ήταν λίγες οι φορές που γλύτωνε τις αγγαρείες γιατί έφτιαχνε κοφίνια στους Γερμανούς για να κουβαλούν μικροαντικείμενα».

«Ο πατέρας μου μαζί με άλλους ανεκπαίδευτους νέους έδωσαν τους εαυτούς τους για να κρατήσουν ελεύθερη την Κρήτη», είπε κλείνοντας η κόρη του στρατιώτη, ενώ εξήγησε πως το προσωπικό ημερολόγιο του Χρήστου Ρουσόπουλου με τις μαρτυρικές καταθέσεις του κυκλοφορεί με τίτλο «Η μάχη της Κρήτης».
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.