Η Ξανθια: Περι πολεμου και Αφριν

Καλησπέρα καλησπέρα,

Αγαπημένοι μου είμαι ακόμα εδώ. Δεν με εξαφάνισε ο Φώτιος. Κανένας άντρας όπως έχει αποδειχτεί δεν θα μπορέσει να το κάνει αυτό. Ό,τι με έριξε στα τάρταρα, με έριξε, αλλά θα το ξεπεράσω. Μετά από αυτή την αποτυχημένη προσπάθεια να επανέλθω στην κοινωνική μου ζωή και να γίνω ξανά μια ανέμελη γυναίκα, κλείστηκα πάλι σπίτι μου και πιο συγκεκριμένα κάτω από το πάπλωμά μου, παλεύοντας με τέρατα και άσχημες σκέψεις και αρνούμενη να αποχωριστώ την ζεστασιά που μου δίνει το υπέροχο κόκκινο πάπλωμά μου. Μοναδική μου συντροφιά η Αληκτώ, η Μέγαιρα και η Τισιφόνη οι τρεις από τις ερινύες, όπως τις απέδωσε ο Βιργίλιος, όπου τριγυρνούσαν πάνω από το κρεβάτι μου κάθε βράδυ και αναρωτιόμουν τι σκατά είχα κάνει και με κυνηγάνε. Λίγες μέρες η απάντηση ήταν μπροστά μου. Στην κυριολεξία όμως. Έβλεπα ΣΚΑΙ για αυτό με κυνηγούσαν. Αυτό είναι το βίτσιο μου, να βλέπω ειδήσεις στο ΣΚΑΙ. Το πήρα απόφαση λοιπόν, έκλεισα την τηλεόραση και έχω αφοσιωθεί στις δουλειές του σπιτιού μου, έχω καθαρίσει γωνιές και πράγματα που ποτέ δεν είχα φανταστεί και έβγαλα μέχρι και το σίδερο από την ντουλάπα, το οποίο νομίζω πως έπαθε μια κρίση πανικού, γιατί είχε ξεχάσει για ποιο λόγο υπάρχει.
 
Είχα ψυχανεμιστεί πως κάτι γίνεται στη χώρα, γιατί πολλοί φίλοι και γνωστοί με περνάνε τηλέφωνο να με ρωτήσουν αν όλα είναι καλά στην πόλη μου και αν μαθαίνω νέα για το στρατό που έχει βγει στο δρόμο και για τον πόλεμο που έρχεται.
 
Εγώ πάλι, αγνοώντας όλα τα υπόλοιπα προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως η Κομοτηνή είναι στη Θράκη και όχι στον Έβρο ειδικότερα, στα σύνορα με την Τουρκία. Το σοκ που πάθαιναν κάθε φορά που τους έλεγα και συνειδητοποιούσαν ότι η Θράκη έχει και άλλες πόλεις πέρα από την Κομοτηνή, βλέπε Ορεστιάδα, Σουφλί, Διδυμότειχο κ.ο.κ. δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Αρκεί το ότι άνοιγαν χάρτη και έψαχναν για άγνωστες λέξεις οι πρωτευουσιάνοι.

Το μόνο ωστόσο που επέμεναν, μετά σοκ, είναι αν και πότε ξεκινάει ο πόλεμος, και για κάποιο λόγο, ίσως λόγω της εκδότριας, ίσως λόγω του γεγονότος ότι τα ξέρω όλα, θεωρούσαν πως, αν γίνει, θα είμαι η πρώτη που θα το μάθει. Εγώ να σας θυμίσω, γιατί πλέον με ξέρετε, βρίσκομαι σε κατάσταση που και ο George ο Clooney να με πάρει και να μου πει «χώρισα με την ψηλέγκω, ας τα όλα και έλα», δεν θα το σήκωνα απλά.

Για ποιο λόγο τώρα οι φίλοι μου πίστευαν πως, αν ο Ταγίπ αποφάσιζε να κάνει το «ντου», θα με έπαιρνε πρώτα ένα τηλέφωνο δεν ξέρω. Μάλλον για τον ίδιο λόγο που παραμένουν φίλοι μου.
 
Αποφάσισα λοιπόν μετά από όλες αυτές τις παρενοχλήσεις και τα μηνύματα να δω τι γίνεται. Εντάξει είμαι και κωλόφαρδη και το πρώτο πράγμα που έπεσε στην αντίληψή μου ήταν αυτό το εθνικοπατριωτικό βίντεο του ΓΕΣ για την ετοιμότητα του Δ’ Σώματος Στρατού στη Θράκη. Ομολογώ πως ναι, το βίντεο έπαιζε στον ΣΚΑΙ. Πρώτο και μοναδικό μου ερώτημα, γιατί ο κατά τα άλλα εμπνευσμένος σκηνοθέτης –από τα τουριστικά βίντεο της Περιφέρειας ΑΜ-Θ τα δείχνει καλύτερα τα αξιοθέατα και τις ομορφιές να ξέρετε- δεν είχε σαν μουσική υπόκρουση το «στα άρματα στα άρματα εμπρός στον αγώνα».
 
Εγώ που λέτε, τον κατανόησα τον πανικό των φίλων, αλλά προσωπικά μια κάποια αναγούλα και ένα συναίσθημα αηδίας μου προξένησε το βίντεο, όχι γιατί ήταν κακογυρισμένο –άλλωστε τα είπαμε αυτά– αλλά γιατί ήμουν σίγουρη ότι ο Πανούλης, ο Καμμένος, ο οποίος έχει χαθεί από τον κόσμο ετούτο το διάστημα, είμαι σίγουρη ότι ερεθίστηκε, όταν έδωσε εντολή να φτιαχτεί, υπό την σκέψη του φόβου που θα προκαλούσε τους γείτονες Τούρκους.
 
Και άιντε ο Πανούλης την έδωσε την ιδέα για όσκαρ, οι συνεργάτες του που το έφτιαξαν, γιατί δεν παραστράτησαν, όπως το “Λούφα και Παραλλαγή”, να κάνουν αντ’ αυτού ένα φιλμ νουάρ να γελάσει και εμάς το χειλάκι μας;

Έκλεισα την τηλεόραση και επέστρεψα στο κόκκινο πάπλωμά μου το οποίο αποχωρίζομαι μόνο για να πάω στη δουλειά, κι αυτό γιατί κάπως πρέπει να ζήσουμε. Δεν σήκωσα ξανά το τηλέφωνο, γιατί φοβήθηκα πως έβγαλε και άλλο βίντεο το ΓΕΣ και οι φίλοι μου θα άρχισαν να πλέκουν κάλτσες για τον πόλεμο.

Κάποιες μέρες μετά, Δευτέρα 19 Μαρτίου θαρρείς ήταν, ξύπνησα αποφασισμένη να αλλάξω τη ζωή  μου, τα πάντα και να προχωρήσω, αλλά η ηλίθια για κάποιο λόγο άνοιξα την τηλεόραση όπου αντί για το ΣΚΑΙ άνοιξε στην ΕΡΤ1 –έργο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτό– είδα το σήμα του Ariel, του καθαριστικού, και σκέφτηκα πως έπεσα πάνω στις διαφημίσεις. Κι όμως όχι, ήταν το καινούργιο logo του Κινήματος Αλλαγής. What the fuck…? Γιατί είμαι αγγλόφωνη, σκέφτηκα και να σου τα γέλια μέχρι δακρύων.
 
Και για να επανέλθω στα περί πολέμου η επόμενη είδηση αφορούσε στους Τούρκους που μπήκαν στην Αφρίν και γέμισε η οθόνη από τανκς, βομβαρδισμούς, πτώματα, αίμα, πόνο, και ένας γκριζομάλλης σχολιαστής (βγαλμένος από εποχές πάνελ Ευαγγελάτου, τι έχει κάνει και αυτός ο Σύριζα) να φωνάζει και να λέει «τα λέγαμε εμείς κάποιος έπρεπε να τον μαζέψει τον Ερντογάν, θα ερχόταν αυτή η στιγμή κ.ο.κ.»

Χλόμιασα είναι η αλήθεια, πόνεσα με τις εικόνες και πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και δεν με είχε πάρει κανένας και αναρωτιόμουν μήπως μόνο εγώ τα βλέπω.
 
Καλώ την κολλητή, που με είχε πρήξει τις προηγούμενες μέρες, γιατί δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τις Σέρρες από τις Φέρες. Της λέω τι συμβαίνει και αν το έχει πάρει χαμπάρι και μου απαντάει επισημαίνοντας πως «πρέπει να είσαι πολύ Ξανθιά για να βλέπει ΕΡΤ μετά από ΣΚΑΙ».
 
Εγώ δεν ήξερα τι να πω, μου το έκλεισε κιόλας επειδή είχε δουλειά, και μην σας τα πολυλογώ όλη η Δευτέρα μου πέρασε βλέποντας εικόνες με μάνες να κλαίνε, μάνες να κρατούν τα νεκρά παιδιά τους, σπίτια να γκρεμίζονται, άνθρωποι να χάνονται και κοινώς η απόγνωση να μοιράζεται παντού.

Τα μόνα μηνύματα και αντιδράσεις που δέχτηκα εκείνη την μέρα από τους φίλους μου έλεγαν αυτολεξεί «μαλακία που βρέχει λάσπη γιατί δεν μπορούμε να απολαύσουμε την άνοιξη» και ο μόνος συσχετισμός που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι η λάσπη έρχεται από τη σκόνη, το αίμα και τον πόνο που υπάρχει στη Συρία.

Ότι βρέχει λάσπη για να μας ξυπνήσει όλους και να μας τονίσει πως κάπου κοντά μας καταστρέφονται τα πάντα. Και όλα αυτά γιατί ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ο νέος τρελός δικτάτορας. Και σκοτώνει, γεμίζει αίμα τους δρόμους, αφανίζει οικογένειες και αναρωτιέμαι γιατί; Όπως και πολλοί από εσάς.

Και μετά αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω εγώ που κάθομαι στον καναπέ μου και στην καρέκλα μου και βλέπω όλο αυτό το απαίσιο έργο.
 
Πολλές φορές έχουμε πει όλοι τη φράση επαναστάτες από τον καναπέ. Αλλά σας ρωτώ πραγματικά τι να κάνω; Δεν ξέρω πώς μπορώ να βοηθήσω να μπει ένα τέλος και αν τελικά υπάρχει κάποιος που μπορεί. Και αν ναι πώς;
 
Βλέπω αυτές τις εικόνες και σπαράζω. Με τέτοιο τρόπο που ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να περιγράψει.
 
Ο Ερντογάν, για να καταλήξω εκεί από όπου ξεκίνησα, μπορεί να μην ξεκίνησε τον πόλεμο με εμάς, το έκανε όμως αλλού.

Εγώ νιώθω απόγνωση. Δεν ξέρω για εσάς. Εικόνες που δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου.

Με βαθύτατη ντροπή για αυτό που συμβαίνει κοντά μας
Η Ξανθιά

Υ.Γ.: Για να σας το πω με εικόνες:

Πώς περιμένουν οι Έλληνες τους Τούρκους


Και τι έμεινε στους δρόμους της Αφρίν όταν μπήκαν οι Τούρκοι


google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.