Το Ιραν και η αμερικανικη εκδοχη της δημοκρατιας στη Μεση Ανατολη

Νομιμοποιούνται οι ΗΠΑ να εμφανίζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατίας με αφορμή τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Ιράν; Δεν στηρίζει η Ουάσινγκτον το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας και των εμιράτων του Κόλπου, που ζουν πολιτικά και κοινωνικά στον Μεσαίωνα; Δεν είναι η Ουάσινγκτον που ανέχθηκε την πραξικοπηματική καθαίρεση και δίωξη του προέδρου Μόρσι, του μοναδικού έως τώρα εκλεγμένου προέδρου της Αιγύπτου, και στηρίζει τον πραξικοπηματία Αλ Σίσι; Δεν διέλυσαν στο όνομα της δημοκρατίας το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία; Ιστορικά είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις που οι ΗΠΑ προώθησαν τα συμφέροντά τους στο όνομα της δήθεν δημοκρατίας.
 
 Ο Καρλ Σμιτ θαύμαζε τον τρόπο με τον οποίο το αμερικανικό σύστημα είχε κατορθώσει να κερδίσει την παγκόσμια ηγεμονία εξισώνοντας τα ιδιαίτερα συμφέροντά του με ηθικούς κανόνες που ήσαν καθολικά δεσμευτικοί, έτσι ώστε «η αντίθεση στην αμερικανική ηγεμονία να σημαίνει την αντίθεση στο καλό όλων και τα κοινά συμφέροντα της ανθρωπότητας».  Πώς κατόρθωσαν οι ΗΠΑ να επιβάλλουν τη δική τους ερμηνεία στο περιεχόμενο της δημοκρατίας; «Σε ό,τι αφορά τις καθοριστικές πολιτικές έννοιες, εξαρτάται από το ποιος τις ερμηνεύει, ποιος τις ορίζει και ποιος τις χρησιμοποιεί», μας λέει ο Καρλ Σμιτ. «Μια από τις πιο σημαντικές διαστάσεις της νομικής και πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας, συνεχίζει, είναι το γεγονός ότι όποιος  έχει πραγματική εξουσία μπορεί να καθορίσει το περιεχόμενο των εννοιών και των λέξεων».  Γι’ αυτό προέβαλαν ως πρόσχημα των δύο πολέμων κατά του Ιράκ την αποκατάσταση της δημοκρατίας για να συγκαλύψουν τις πραγματικές προθέσεις τους. Η επίκληση της δημοκρατίας στη Μ. Ανατολή για επεμβάσεις και παρεμβάσεις στα εσωτερικά των κρατών, όπως τώρα στο Ιράν, αποτελεί μόνον πρόσχημα και για έναν άλλο λόγο. Διότι είναι ανέφικτη η εγκαθίδρυση δημοκρατίας δυτικού τύπου στις συνθήκες που επικρατούν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κράτη περιοχών με ομοιογενή χαρακτηριστικά κυβερνώνται από καθεστώτα του ιδίου ή παρεμφερούς τύπου. Η Δυτική Ευρώπη, η Λατινική Αμερική, η Μέση Ανατολή, η Αφρική αποτελούν πειστικά παραδείγματα. Δεν ήταν λοιπόν εφικτό στην καρδιά της Μ. Ανατολής, που χαρακτηρίζεται από τα δικτατορικά και φεουδαρχικά καθεστώτα να ανθίσει μια δημοκρατία δυτικού τύπου ώστε σήμερα  να κατηγορείται η Τεχεράνη. Ο Μάικλ Μαν, ένας από τους σημαντικότερους  θεωρητικούς της ιστορικής κοινωνιολογίας, αποτιμώντας τις συνέπειες της επιβολής της εκλογικής διαδικασίας στο Ιράκ από τις ΗΠΑ χαρακτήρισε «το αποτέλεσμα ως καταστροφικό», διότι αυξήθηκε η πόλωση στη χώρα και οδήγησε το Ιράκ στο φάσμα της τριχοτόμησης. Οι εκλογές επανέφεραν στην επιφάνεια τη θρησκευτική διαφορετικότητα ως πολιτική δύναμη. Θα ήταν λοιπόν ποτέ δυνατό να ανθίσει στην καρδιά της Μ. Ανατολής μια δημοκρατία δυτικού τύπου, όπως π.χ. η Δανία;
 
Γιατί η Δύση επέβαλε και συντηρεί την πολιτική καθυστέρηση στην ευρύτερη περιοχή, αρχικά με την αποικιοκρατία και σήμερα στα πλαίσια του νεοαποικισμού με την επιβολή καθεστώτων που προωθούν τα συμφέροντά της; Όπως γράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο «Ποιος κυβερνά τον κόσμο;», για δύο λόγους: Πρώτον, προφανώς για την καταλήστευση των πόρων και δεύτερον για λόγο που αφορά ιδιαίτερα τις ΗΠΑ: Τις δημοσκοπήσεις στον αραβικό κόσμο που διεξάγονται από αμερικανικές εταιρείες. Αποκαλύπτουν ότι με συντριπτική πλειοψηφία οι Άραβες θεωρούν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ως τις βασικές απειλές που αντιμετωπίζουν: Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζονται ως απειλή από το 90% των Αιγυπτίων και από περισσότερο από το 75% των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής. Για να υπάρχει και ένα μέτρο σύγκρισης, μόνον το 10% των Αράβων θεωρεί το Ιράν ως απειλή. Για το Ιράν όμως υπάρχει ένας ξεχωριστός λόγος: Είναι το μοναδικό κράτος της περιοχής, το οποίο από το 1979 αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία της Ουάσινγκτον συγκεντρώνοντας την συμπάθεια των αραβικών λαών.  Μάλιστα οι ΗΠΑ δεν δικαιούνται να αγωνιούν για τη δημοκρατία στο Ιράν, διότι μαζί με τη Μ. Βρετανία οργάνωσαν το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1953, όταν ανέτρεψαν την κοινοβουλευτική κυβέρνηση του Μοσαντέκ, διότι εθνικοποίησε τις εταιρείες πετρελαίου, επιβάλλοντας τη στυγνή δικτατορία του σάχη. Σήμερα στις συνθήκες περικύκλωσης και αποκλεισμού που βιώνει το Ιράν, περικυκλωμένο από τα αμερικανικά στρατεύματα στην περιοχή και τις οικονομικές κυρώσεις, μπορεί να αναπτυχθεί μια αυθεντική δημοκρατία ή μήπως συντηρείται έτσι το θεοκρατικό καθεστώς;
 
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αποτελεί την αιχμή του δόρατος του Ντόλαμπ Τραμπ κατά της Τεχεράνης παρά τις διαβεβαιώσεις του γενικού γραμματέα της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (AIEA) Γιουκίγια Αμάνο τον περασμένο Οκτώβριο, ότι το Ιράν τηρεί τις δεσμεύσεις που ανέλαβε με βάση τους όρους της διεθνούς συμφωνίας των “έξι” στη Βιέννη το 2015. Πρόσθετα, το Ιράν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών σε αντίθεση με το Ισραήλ, το Πακιστάν και την Ινδία που διαθέτουν πυρηνικά όπλα και πατρονάρονται από την Ουάσινγκτον. Γιατί όμως η Τεχεράνη πρέπει να προβάλει το πυρηνικό της πρόγραμμα και να κρατά ανοιχτή την πιθανότητα δημιουργίας πυρηνικών όπλων ως βασικό στοιχείο της αποτρεπτικής της πολιτικής αν θέλει να επιβιώσει; Ο ιστορικός της ισραηλινής στρατιωτικής ιστορίας Μάρτιν βαν Κρέβελντ έγραφε στους New York Times τον Αύγουστο του 2004 ότι «ο κόσμος έχει διαπιστώσει ότι οι ΗΠΑ επιτέθηκαν στο Ιράκ χωρίς, όπως αποδείχθηκε, κανέναν απολύτως λόγο. Αν οι Ιρανοί δεν επιχειρούσαν να κατασκευάσουν πυρηνικά όπλα θα ήσαν τρελοί», ειδικά από τη στιγμή που βρίσκονται υπό τη διαρκή απειλή επίθεσης.

Αλεξανδρούπολη, 7-1-2018

 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.