Η Ξανθια: Η Κοιμωμενη παρεμβαση

Καλησπέρα, καλησπέρα…

Χάθηκα, το ξέρω!

Οι δυσκολίες της ζωής… δεν φταίω εγώ!

Αλλά σήμερα βρέθηκα σε κάτι διαφορετικό και αισθάνθηκα την ανάγκη να το μοιραστώ.

Ξεκίνησε κάπως έτσι: Καλώς ήρθατε στο κοιμώμενο τσίρκο και να θυμάστε ότι στο τσίρκο φαίνονται όλα αληθινά…

Έτρεξα και εγώ να πιάσω μια καρέκλα στο πάρκο της Κομοτηνής για να δω μια παράσταση ή ένα δρώμενο ή μια αποτύπωση της αγάπης προς την τέχνη όπως αποδείχτηκε.

Τα φώτα κλείσανε και μια πρωτότυπη φιγούρα αναδείχτηκε από το βάθος.
To the point μακιγιάζ και ρούχο ( Γεια σου ρε Καραγκιουλμέζη για ακόμα μια φορά) τα οποία όμως ξεχνούσες σε δευτερόλεπτα. Κι αυτό διότι παρακολουθούσες τα χέρια, τις κινήσεις και τη φιγούρα μιας εξαιρετικής γυναίκας. Της γυναίκας που εμπνεύστηκε και κινούσε όλη αυτή την παράσταση. Και μαζί της, τα φώτα, το σκηνικό και όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν μαζί της.

Ξαφνικά …. Παιδιά,  πολλά παιδιά εμφανίστηκαν και παίξανε με κουτιά (δυστυχώς η θέση που είχα δεν με βοηθούσε να το δω λεπτομερώς) αλλά έβλεπα στο πρόσωπο της φιγούρας που σας περιέγραψα πριν. Το χαμόγελο και τη χαρά που της δίνανε αυτά τα παιδιά και συνάμα έδιναν και σε εμάς, στο κοινό. Χαμόγελο και γέλιο αγνό. Όλοι μας χαμογελάσαμε και ας μην είχαμε παιδί εκεί.

Τη θέση τους πήρε ακολούθως ο ring master. Αναρωτιόμουν από τη στιγμή που πήρα το πρόγραμμα στα χέρια μου τι είναι αυτό. Ήταν ο Τζαφέτας, ο οποίος με το εύρος της παρουσίας του, φάνταζε σαν γίγαντας στη σκηνή …

Και εκεί το έχασα…! Ένιωσα όπως όταν ήμουν παιδί στο τσίρκο.

Όλα ήταν τεράστια, φαντασμαγορικά, μαγικά και παντού υπήρχε χαμόγελο και χαρά.

Ξαφνικά είδα πούπουλα να υπάρχουν στον χώρο. Οι μικρές υπνοβάτισσες ξεκίνησαν έναν μαξιλαροπόλεμο, ο οποίος γέμισε τον γεμάτο κατά τα αλλά υγρασία αέρα πούπουλα. Ομολογώ ότι μου θύμισε δικά μου βράδια γεμάτα παιχνίδι, στα οποία όμως μαξιλάρι δεν χαλούσα γιατί ποιος άκουγε την μάνα το πρωί.

Πρίγκιπες πετούσαν, ακροβάτες ισορροπούσαν σε ένα σχοινί που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Και όλο το κοινό σηκωνόταν από την καρέκλα για να έχει καλύτερη οπτική γωνία.

Ο Έλληνας δεν αποχωρίζεται την καρέκλα του ποτέ… σηκώθηκε ψάχνοντας να ρουφήξει την κάθε στιγμή.

Και εκείνη τη στιγμή στέλνει ο έρωτας μου sms να ρωτήσει αν μαγείρεψα. «Τι να μαγειρέψω αγάπη μου;;; Εδώ μου ζητάνε να σταματήσω το σύμπαν» απάντησε με συνοπτικές διαδικασίες. «Καλά θα φάω έξω» μου απάντησε…

Και μετά ήρθε το “come little children” στη νοηματική – το έψαξα στο Shazam δεν το ήξερα -.  Δεν γνωρίζω νοηματική αλλά μου άρεσε πως τη στιγμή που το κοινό πήγε να χειροκροτήσει με μια απλή κίνηση, με το δάχτυλο στα χείλη που από παιδί θυμάσαι στα νοσοκομεία εκείνη την ξανθιά να σου θυμίζει πως πρέπει να κάνεις ησυχία, όλοι σταμάτησαν και συνέχισαν να παρακολουθούν.
Και έπειτα ο λόγος, η σκηνή και πάλι στα παιδιά.

Να με συγχωρείτε αν κάτι έχασα από την ροή της παράστασης κ. Ιωαννίδου απλά προσπαθώ να τα μεταφέρω όπως τα ένιωσα.
Όπως κάνατε άπαντες οι συντελεστές βγαίνοντας στην σκηνή στο τέλος της παράστασης, χαμογελάσατε και δείξατε πως ό,τι κάνατε ήταν μέσα από την καρδιά σας.

Αγαπητέ Κομοτηναίε, να είσαι περήφανος που έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις κάτι τέτοιο. Κράτα το Κοιμώμενο Τσίρκο, γιατί έτσι και αλλιώς κάθε μέρα ένα τσίρκο ζεις.
Και για το σοβαρό ύφος της στήλης τούτης… να παρακολουθείτε και να αφουγκράζεστε τα δρώμενα της πόλης. Δεν σταματάνε σήμερα συνεχίζουν …
 

 
Υ.Γ.:  Αγαπημένη μου εκδότρια … χαλάλι τα άχυρα στον πωπό σου. Και για να εξηγηθώ, το σκηνικό εμπεριείχε άχυρα, στα οποία η προαναφερθείσα κυλίστηκε για να εξασφαλίσει το ρεπορτάζ. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.