Με αφορμη την Παγκοσμια Ημερα Χορου

«Θέλω μια θέση στο χορό»

Η Παγκόσμια μέρα χορού καθιερώθηκε στις 29 Απριλίου το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο χορού της UNESCO, εις μνήμην της γέννησης του Γάλλου χορευτή και χορογράφου Ζαν-Ζόρζ Νοβέρ, δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου. Έκτοτε κάθε χρόνο, στα πλαίσια του εορτασμού της,  είθισται ένας σημαντικός άνθρωπος του χώρου να συγγράφει ένα λογοτέχνημα, δίνοντας στην ημέρα αυτή ένα συγκεκριμένο νόημα ή αν θέλετε αλλιώς περνώντας ένα μήνυμα, διαφορετικό από αυτό της προηγούμενης χρονιάς.

Πέρσι ήταν ο Λέμι Πονιφάζιο. Φέτος, παρατηρώντας ότι  η ενασχόληση με τους παραδοσιακούς χορούς αυξήθηκε ραγδαία τελευταία, μήπως είναι μια καλή ευκαιρία να φέρουμε αυτό το μήνυμα αυτό λίγο πιο κοντά στη δική μας πραγματικότητα; Λίγο πιο κοντά στη Θράκη; Ας πούμε λοιπόν ότι το λογοτέχνημα ονομάζεται «θέλω μια θέση στο χορό» και αφορά τους χαρακτήρες της μικρής κοινωνίας ενός κύκλου παραδοσιακού θρακιώτικου χορού.

Γα δες του! Όλοι στον κύκλο πιάνονται σφιχτά από τα χέρια. Συμβολικό! Θαρρείς πως σημαίνει ότι ο διπλανός σου είναι έτοιμος να συνδράμει στην αδυναμία σου, να σταθεί αρωγός στις δυσκολίες σου. Είναι όμως πράγματι έτσι; Για σκέψου… Δεν είναι τελικά  και πολύ απίθανο ο συγχορευτής σου να είναι μέλος ενός αντίπαλου πολιτιστικού Συλλόγου και το μόνο που σκέφτεται αντικρίζοντας τα ενωμένα σας χέρια, είναι πόσα περισσότερα θετικά στοιχεία συγκεντρώνει η δική του ομάδα σε σχέση με τη δική σου. Πόσο κρίμα που έφτασαν οι άνθρωποι να μην λένε «Καλημέρα» για τέτοιου είδους παρεξηγήσεις.

Στη θέση του χαρακτήρα Νο 1 λοιπόν «ο τσακωμένος». Στη θέση Νο2 «ο αρχηγός», «ο ηγέτης». Πάντα πρέπει κάποιος να σέρνει το χορό. Συνήθως, αν όχι πάντα, είναι άντρας. Ακόμη και σ’ αυτό οι άρρενες έχουν την πρωτοκαθεδρία. Δικαίως σύμφωνα με την κρατούσα αλλά όχι και αναμφισβήτητη άποψη, αφού το ωραίο φύλλο με την δουλειά, την φροντίδα του σπιτιού, την ανατροφή του παιδιού δεν προλαβαίνει να διεκδικήσει την ανατροπή αυτού του καθεστώτος.
Η θέση του «πρώτου» του γνωστού κύκλου πάντως, ίσως μπορεί να υποστεί και μια υποκατηγοριοποίηση. Έτσι έχουμε λοιπόν αυτόν που πραγματικά είναι λεβέντης, που τον βλέπεις να μετακινεί τα πέλματα του στο ρυθμό και νομίζεις ότι προσεγγίζεται η τελειότητα. Είναι αυτός που οι γιαγιάδες του κύκλου ξεματιάζουν όλο το βράδυ.

Από την άλλη πλευρά, είναι κι αυτός που παίρνει με πονηρό τρόπο την πρωτιά, χωρίς να του τη δώσουν μόνο και μόνο για να επιδείξει την δεξιοτεχνία του, χωρίς τις περισσότερες φορές να έχει ταλέντο. Σάμπως έτσι δεν γίνεται και στη ζωή; Τις καλύτερες θέσεις δεν λαμβάνουν πάντα αυτοί που αξίζουν, αλλά αυτού που φαίνεται ότι αξίζουν.

Για να τελειώνει η ιστορία της θέσης του «ηγέτη» αρκεί να προστεθεί ένας μονάχα προβληματισμός: Εκείνος ο χορευτής που επιλέγει να χορεύει στο τέλος του κύκλου, είναι πάντα ορθό να αποκαλείται τελευταίος ή μήπως ενίοτε του ταιριάζει ο τίτλος «πρώτος από την αντίθετη πλευρά»;

Η θέση Νο 3 ανήκει στον ερωτευμένο! Πόσα ζευγάρια μάτια να γυαλίζουν ανάμεσα απ’ τα πλεγμένα χέρια, πόσες χιλιάδες καρδιοχτύπια σε ρυθμό ζωναράδικο, συγκαθιστό… Είναι σαν να ακούς τη σκέψη του: «Σημαίνουν άραγε τίποτα αυτά τα καυτά βλέμματα ή θα αντικρίσω πάλι μια γυρισμένη πλάτη στον αποχαιρετισμό;» Δεν θα μάθεις ποτέ! Δεν θα μάθεις ποτέ ερωτευμένε, αν δεν ξεστομίσεις την πιο απλή πρόταση… «Χορεύουμε;;» Εκεί..face to face και όχι facebook to facebook.
Τέλος υπάρχει και η θέση του «Χαρούμενου». Είναι αυτός που θέλει μονάχα να περάσει καλά. Να ευφρανθεί ψυχή τε και σώμα. Δεν τον απασχολεί καθόλου αν οι γύρω του μαλλιοτραβιούνται για χρήματα, για βήματα, για ενδύματα. Αρκεί που χορεύει για να είναι ευτυχισμένος. Πρόσεχε όμως χαρούμενε! Μην νομίζεις, ότι, επειδή είσαι έξω από τις ίντριγκες δεν κινδυνεύεις. Καμιά φορά μπορεί να νομίζεις ότι παρατηρείς, αλλά παρατηρείσαι…

Ενδεικτική η απαρίθμηση των θέσεων. Πριν διαλέξεις εσύ ποια θέλεις μπορείς να προσθέσεις κι άλλες.

Όποια και να διαλέξεις όμως έχει τελικά τόσο μεγάλη σημασία όσο της δίνουμε; Αφού αν δεις καλύτερα, και στη ζωή απ’ όλες θα αναγκαστείς να περάσεις! Και τσακωμένος θα υπάρξεις και ερωτευμένος και χαρούμενος και αδικημένος επειδή κάποιος σου πήρε την θέση, χωρίς να το αξίζει.

Για αυτό λοιπόν άσε καλύτερα τις θέσεις για την πραγματική ζωή, γιατί εκεί έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να τις αποφύγεις. Στον κύκλο του χορού που σχηματίζεται γύρω απ’ τα θρακιώτικα ηχοχρώματα όμως, μπορείς και ίσως πρέπει να αποδεσμευτείς από τέτοιου είδους σκέψεις. Άσε λοιπόν την τέχνη της Τερψιχόρης να σε ενώσει με τους άλλους ανθρώπους. Άφησε την να σε ταξιδέψει πέρα από πολιτικούς, πολιτιστικούς, ηθικούς φραγμούς.

Με άλλα λόγια το μήνυμα που θέλει να περάσει αυτό το «λογοτέχνημα» που ακούει στο όνομα «θέλω μια θέση στο χορό»  μοιάζει πολύ με το νόημα που έδωσε η Pina στην ομώνυμη ταινία: «Χορέψτε χωρίς να σκέφτεστε δυο φορές γιατί αλλιώς χαθήκαμε!» Πώς σας φαίνεται;

Χρόνια πολλά στους απανταχού χορευτές!


*Η  Έλενα Τσακαλδήμη είναι φοιτήτρια της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ και ραδιοφωνική παραγωγός του “Ράδιο Παρατηρητής 94fm”

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.