Γαλλικη ψυχρολουσια για το ελληνικο πολιτικο συστημα

Να ηττηθεί στην κάλπη η Λεπέν στις 7 Μαΐου και στους δρόμους του αγώνα ο νεοφιλελευθερισμός και η σημερινή εκδοχή της Ενωμένης Ευρώπης. Τα υπόλοιπα θα έρθουν στην ώρα τους!

Κάποτε το λέγαμε «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία» και αυτός «ο άξονας του καλού» για τα ελληνικά συμφέροντα επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα με την αμοιβαία πολιτική σχέση που διαμόρφωσαν, παρά τις αρχικές τριβές εν μέσω ελληνικής και ευρωπαϊκής κρίσης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ. 
 
Για τους παλαιότερους, οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας αποτελούσαν πάντοτε προάγγελο του τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα.  Από την εποχή του στρατηγού Ντε Γκωλ που για χάρη του φτιάχτηκε σε μια νύχτα η Λεωφόρος Συγγρού στην Αθήνα το 1963 έως το αεροπλάνο του Ζισκάρ Ντεστέν που μετέφερε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο στην Αθήνα το χάραμα της 24ης Ιουλίου 1974 για να ξεκινήσει η Μεταπολίτευση και τη νίκη του Μιτεράν το 1981 που συνοδεύτηκε μετά λίγους μήνες από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, κύλησε πολύ νερό στον μύλο της ελληνογαλλικής πολιτικής ιστορίας.
 
Αργότερα, η φθορά των σοσιαλιστών και η συγκατοίκηση Μιτεράν –Σιράκ στην Γαλλία, συνδυάστηκε με την άνοδο της Ν.Δ. στην διακυβέρνηση στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, όπως και η εκλογή Ζοσπέν στην πρωθυπουργία το καλοκαίρι του 1997 συνέπεσε με την κυριαρχία Σημίτη στην Ελλάδα. Παράλληλα, εξαιρετικές προσωπικές σχέσεις διατηρούσαν ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ο νεότερος με τον γκωλικό πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί μέχρι το 2009.
 
Οι Γάλλοι πρόεδροι που μίλησαν στην ελληνική Βουλή είναι περισσότεροι από τους αρχηγούς οποιουδήποτε άλλου κράτους. Ντε Γκώλ το 1963, Σαρκοζί το 2008, Ολάντ το 2016, ενώ η υπογραφή προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1979 στο Ζάππειο μπήκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή έχοντας στο πλάι του ξένους ηγέτες μεταξύ των οποίων πρώτος φιγουράριζε ο Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ Ντεστέν. Για να μην μιλήσουμε, βέβαια, για την διαχρονική πολιτική σχέση και στενή προσωπική φιλία των Ανδρέα Παπανδρέου και Φρανσουά Μιτεράν που τους ένωσε και στα ύπατα αξιώματα των χωρών τους και της Ευρώπης από το 1981 μέχρι το 1995.    
 
Όμως, αυτές οι σχέσεις είχαν μια πολιτική σταθερά που είχε να κάνει με την πολιτική και ιδεολογική προέλευση των εκάστοτε Γάλλων προέδρων και των Ελλήνων πρωθυπουργών. Και αυτό γιατί στην Γαλλία μετά το 1974, όπως άλλωστε συνέβη και στην Ελλάδα, κυριάρχησε ο δικομματισμός που οδηγούσε στην εναλλαγή στην εξουσία των συντηρητικών και των σοσιαλιστών. Ντεστέν, Μιτεράν, Σιράκ, Ζοσπέν Σαρκοζί, Ολάντ στην Γαλλία, Κων/νος Καραμανλής, Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης, Κ. Σημίτης, Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαράς στην Ελλάδα.
 
Την Κυριακή το βράδυ στην Γαλλία ο γκωλικός συντηρητικός υποψήφιος Φιγιόν αθροιζόμενος με τον επίσημο υποψήφιο των Γάλλων σοσιαλιστών Αμόν, δεν ξεπέρασαν το 26% των ψήφων(!) και έμειναν αμφότεροι εκτός δεύτερου γύρου.
Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί του κυρίου Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος το βράδυ της Κυριακής ανακάλυψε στο πρόσωπο του πρώην υπουργού του Ολάντ, Εμανουέλ Μακρόν, το πρόσωπο του μεταρρυθμιστή που θα αλλάξει την Ευρώπη και  ο άνεμος του θα πνεύσει και στην Ελλάδα; Δεν ήταν ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης που είχε ευχηθεί νίκη του ομοϊδεάτη του Φιγιόν, όταν είχε επιλεγεί ως υποψήφιος της Γαλλικής δεξιάς;
 
Προς τι οι χαρές και τα πανηγύρια σε έναν κόσμο της κεντροαριστεράς που προέρχεται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, όταν ο νικητής του πρώτου γύρου Μακρόν, ουδέποτε δήλωσε σοσιαλιστής, προέρχεται από το τραπεζικό σύστημα και φιλοδοξεί να μεταρρυθμίσει την γαλλική οικονομία προς νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση;
 
Στην Γαλλία ηττήθηκε μαζί με τον Φιγιόν και τον Αμόν και το παλαιό πολιτικό κατεστημένο και μάλιστα με πάταγο. Η ευρωσκεπτικιστική ψήφος δεξιά ή αριστερή, η ψήφος απόρριψης δηλαδή της σημερινής Ε.Ε., εκτοξεύτηκε κοντά στο 50%.
 
Η  πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά, για πρώτη φορά μετά το 1981 πήρε ποσοστά που άγγιξαν το 20%. Και αυτό αναμφίβολα είναι ένα γεγονός θετικό και ελπιδοφόρο για τα κοινωνικά κινήματα και το μέλλον μιας άλλης προοδευτικής αντίληψης για την Ενωμένη Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους νέους ψηφοφόρους μεταξύ 18 και 22 ετών, ο Μελανσόν ήρθε πρώτος με 30%! 
 
Υπάρχει και το «γκρίζο» 22% της Λεπέν και της άκρας δεξιάς. Που είναι βέβαια τεράστιο ως ποσοστό για μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία, αλλά μικρότερο από τους αρχικούς φόβους και τις προβλέψεις και πάντως κοντά στην παραδοσιακή δύναμη που ανέπτυξε η άκρα δεξιά τα τελευταία 20 χρόνια με το Εθνικό Μέτωπο. Είναι παρήγορο το γεγονός αυτό; Ασφαλώς και όχι! Πολύ περισσότερο που η Λεπέν, όπως και ο πατέρας της το 2002, είναι στον δεύτερο γύρο και έχει θεωρητικές πιθανότητες εκλογής.  
 
Η ποιοτική διαφορά από το 2002, όταν ο Σιράκ κέρδισε τον δεύτερο γύρο με 82% απέναντι στο φάντασμα του φασισμού που πλανιόταν και τότε πάνω από την Γαλλία, είναι ότι τώρα ένα μεγάλο κομμάτι του γαλλικού λαού, που μπορεί να φτάσει και το 40% στην κάλπη της μεθεπόμενης Κυριακής, δεν αντιμετωπίζει την Μαρίν Λεπέν ως φάντασμα φασιστικό. Και δεν θέλγεται καθόλου από το όραμα που του παρουσιάζουν συστηματικά οι «μένουμε Ευρώπη»…
 
Αν δεν είναι οι πολιτικές που ενισχύουν τον φόβο, την καταστολή, την ισλαμοφοβία, την μισαλλοδοξία, την κοινωνική αδικία, το κοινωνικό περιθώριο, την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, του κοινού ευρωπαϊκού κεκτημένου, τότε τι άλλο πραγματικά είναι εκείνο που σπρώχνει τόσο μεγάλες κοινωνικές ομάδες στην κάλπη της ακροδεξιάς; Και αν δεν οι νεοφιλελεύθεροι συντηρητικοί μαζί με τους μεταλλαγμένους σοσιαλδημοκράτες που έσπρωξαν τους λαούς σε αυτήν  την απελπισία, τον φόβο και τον συντηρητισμό, τότε ποιοι είναι;
 
Η Γαλλία από εδώ και πέρα έχει μπροστά της δύο επιλογές. Να ηττηθεί στην κάλπη η Λεπέν στις 7 Μαΐου και στους δρόμους του αγώνα ο νεοφιλελευθερισμός και η σημερινή εκδοχή της Ενωμένης Ευρώπης. Τα υπόλοιπα θα έρθουν στην ώρα τους!      

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.