“Willkommen”

Φιλότιμες ερασιτεχνικές προσπάθειες; Ανήσυχες δημιουργικές παρουσίες; Υποσχόμενα ταλέντα; Ή ανυποψίαστα μεγαλομανή «ψώνια», που την…είδαν Μπέρνσταϊν και Βέμπερ; Όπως και να έχει, τα δύο «μιούζικαλ» που στριμώχθηκαν στις ίδιες ημερομηνίες, στο σαββατοκύριακό μας (κι αυτό φανέρωσε ένα αδικαιολόγητο κακό συντονισμό και ανόητο ανταγωνισμό, για ερασιτεχνικές παραστάσεις), προσδιόριζαν και χωροταξικά, από τη Λέσχη Κομοτηναίων (“Cabaret”) μέχρι το Δημοτικό Θέατρο («Ελλάδα σαν τον ήλιο σου»), ένα «δικό μας», τρόπος του λέγειν, West End (Theaters), στην κεντροδυτική Κομοτηνή.
 
Δεν είδα καμία από τις παραστάσεις και το σχόλιο αυτό δεν αποτελεί κριτική, ούτε για το περιεχόμενό τους, ούτε για τους δημιουργούς τους. Είναι αισιόδοξο όμως το γεγονός της παράδοσης, που δημιουργείται στην πόλη, της πλούσιας καλλιτεχνικής και κυρίως θεατρικής, ερασιτεχνικής δημιουργίας.
 
Αν αποφάσισα να γράψω την άποψή μου, το κάνω γιατί θεωρώ ότι αυτή η θεατρική «άμιλλα» εκδηλώθηκε με άνισους όρους, λειτουργικούς και κυρίως επικοινωνιακούς, σε βάρος ενός ταλαντούχου 17χρονου νεαρού, μαθητή του Μουσικού Σχολείου, που θα παρουσίαζε σε ένα one man show, μια εκδοχή Cabaret, όπως έκανε και στο παρελθόν (2014) με επιτυχία.
 
Και ήταν άνισοι οι όροι γιατί τα «φώτα», από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν οι παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο («Ελλάδα σαν τον ήλιο σου»), περίπου μια εβδομάδα μετά, από την ανακοίνωση του “Cabaret”, αν δεν κάνω λάθος, έπεσαν μοιραία στις πιο παλιές και πιο δικτυωμένες «καραβάνες» της «ερασιτεχνικής δημιουργίας». Με επαγγελματική υλικοτεχνική υποδομή, βοηθητικές υπηρεσίες, επαγγελματικό θεατρικό χώρο και διοικητική και επικοινωνιακή υποστήριξη του ΔΗΠΕΘΕ, του νεκροζώντανου αυτού πολιτιστικού θεσμού, που φαίνεται ότι στηρίζεται στην ερασιτεχνική δημιουργία και μόνο, όπως φυσικά και η υπόλοιπη «συλλογική» πολιτιστική δραστηριότητα του Δήμου, σε μια «ανταποδοτική» (για να μη τη χαρακτηρίσω αλλιώς) αμοιβαία «επωφελή» σχέση.
 
Και το κυριότερο, με «ευγενικές χορηγίες» επιχειρηματιών της περιοχής. (Ο Θεός αγαπάει το…βαμβάκι). Και «αρμυρή» τιμή εισόδου 10 ευρώ.
 

Μπροστά σε όλα αυτά και άλλα πολλά, που ο τοπικός Τύπος απαριθμούσε, δημιουργώντας υπερβολικές προσδοκίες, μιας θεατρικής μαγείας, μ’ έπιασε άγχος και αγωνία, διαβάζοντας στη μοναδική του συνέντευξη στον «Παρατηρητή της Θράκης», ότι ο μικρός Ιωακείμ Ιωακειμίδης θα έκανε μια παράσταση μιούζικαλ μόνος του, από το μακιγιάζ, μέχρι τον κομπέρ, αλλάζοντας ρόλους και φωνές!
 
Είναι σαφές λοιπόν ότι, μεροληπτώντας, θα προτιμούσα να δω την παράστασή του, τις καλλιτεχνικές του μεταμορφώσεις, μια άγουρη, πηγαία, εκφραστική ορμή, τη «γέννηση» (μπορεί) ενός θεατρικού αστεριού. Από μια παράσταση («μπορούμε να την πούμε και μιούζικαλ», σύμφωνα με το συγγραφέα της), που από τον τίτλο της, (αδικεί πιστεύω τα κείμενά του και τους «χαρακτήρες» ο Κώστας Μαυρίδης, (με πολυσήμαντη παρουσία σε πετυχημένες θεατρικές απόπειρες στο παρελθόν),σε προδιαθέτει περισσότερο για επιθεώρηση ή γιουριβιοζιονική συμμετοχή με «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα» κ.λπ.
 
Σοβαρά μηνύματα, κοινωνικοί προβληματισμοί και προβλήματα, από τις ποικιλώνυμες κρίσεις που περνάμε, (που είμαι σίγουρος ότι μεταφέρουν τα κείμενα). Στη συγκεκριμένη «σύλληψη» του έργου όμως φαντάζομαι, ότι θα χρειάστηκαν ευφυείς σκηνοθετικές παρεμβάσεις (δεν μπορώ να το δω αλλιώς), ώστε να μην «ακούγονται», ως ο αντίστοιχος συντεχνιακός προβληματισμός τουριστικών πρακτόρων, συλλόγων ξενοδόχων ή της κυρίας Κουντουρά, για τα τουριστικά πακέτα του καλοκαιριού.
 

*Ο Ξάνθος Κώστογλου είναι δημοσιογράφος.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.